‘Kunnen we naar het einde van de wereld rijden?’ Ik vraag het mijn vriendin als ik bij haar in de auto stap voor onze gezamenlijke wandeling. Ik heb even genoeg van alle zorg, van alle kritiek door Mon en zijn veeleisendheid. Terwijl we richting Windraak rijden som ik op wat ik allemaal voor hem doe. ‘Dagelijkse 10 sinaasappelen uitpersen omdat hij dat lekker vindt. Noten crashen omdat hij die dan beter kan verwerken, terwijl ik een hekel heb om daarna de blender schoon te maken. Hem in- en uit bed helpen en altijd horen hoeveel pijn hem dat doet. Hoe hij tijdens het koken vaak effe geholpen wil worden, dat ik de tijd daarvoor steeds verkeerd inschat en de groenten en aardappelen dus regelmatig tot prut koken. Zijn vlees en groenten in hapklare stukjes snijden. En misschien het ergste van alles: Ik doe het nooit goed….! Als ik vanmorgen ook nog de schuld krijg van het kapotte bloedsuikermetertje, is dat de bekende druppel, verdwijnt alle vrolijkheid uit mijn lijf en voel ik me vooral zielig, heel erg zielig. Maar ik wil nu geen zielige reactie, geen sterkte-wens of je bent een kanjer-bericht. Ik wil gewoon, hier, nu, even zeuren en tegen iemand aanpraten. Ik wil ook geen goedbedoelde adviezen, ik wil gewoon een dag tranen voelen en zielig zijn.’ De lieve schat snapt het, geeft me een knuffel voor zover dat vanachter het stuur kan. ’Het is ook jouw leven, hier en nu’ is alles wat ze zegt. Bij Windraak parkeren we de auto en ligt al mijn gezeur op de achterbank. We gaan vandaag voor een vlakke grenswandeling door de velden tussen Sittard en het Duitse Hillensberg. De stenen grenspalen vertellen ons dat we al snel in Duitsland zijn. Al lopend maken we plannen wat ik allemaal kan ondernemen voor mijzelf, hier en nu. In het ruime, open veld fantaseren we over hoe de reis naar het einde van de wereld uit kan zien. De humor, de buitenlucht en de open ruimte om me heen doen me goed. Ik geniet van de prachtig witte aardappelbloei, zover als ons oog reikt. Donkergroene bietenvelden, een korenveld met veel spontane bloemen en struikjes groen ertussen.Terwijl ik van binnen steeds meer lucht krijg, wordt bij het idyllische dorpje Hillensberg de lucht boven ons hoofd steeds donkerder, bijna zwart zelfs. Alsof de zware wolken die ik van binnen voelde nu boven ons hoofd hangen. Over smalle graspaadjes, dan weer over mooie brede veldwegen lopen we verder naar Sittard over de ‘Cölsche Baan’ voorbij de monumentale hoeve Lahrhof. Voorbij de Rosa kapel, langs de bossen van de Kollenberg en staan dan even stil bij het memoriebos. Niet te lang, want de luchten dreigen steeds meer. Hondenwandelaars lopen al wat harder en fietsers racen ons voorbij. Bij huize Watersley lopen ook wij wat harder. De wind steekt op, we voelen de eerste druppels en de paraplu’s gaan uit de rugzak. Nog een laatste veldweg waar we ons gemiddeld looptempo flink ophalen. Als we even later (binnen) aan de koffie zitten plenst het buiten behoorlijk. Ik voel me opgelucht en dankbaar voor de mooie vriendschap, hoe zij me in alle eenvoud leert de focus naar mijzelf te leggen en te houden. Want het is vooral mijn leven, hier en nu.
