In mijn eentje

Ik heb mosselen gekocht en wil die vanavond eten. In mijn eentje. Dat is nog niet zo eenvoudig. Dat alleen eten kost me wonderwel geen moeite. Voor mijzelf koken ook niet, maar mosselen in mijn eentje….!? Ik weet niet precies hoe lang geleden, maar vrienden van ons namen ons jaren geleden mee uiteten naar een bekend mosselrestaurant. Tot dan nog nooit gehad, maar het smaakte heerlijk. Ook Mon vond het erg lekker. Niet lang daarna kreeg ik voor mijn verjaardag twee eenpersoons-mosselpannetjes cadeau. Diezelfde vrienden zorgden ook voor een paar heerlijke recepten erbij. Het recept met witte wijn en garnaaltjes werd favoriet. Na zijn ongeval was Mon linkszijdig verlamd, eten met mes en vork of aan tafel mosseltjes uit hun schaal halen…helaas, dat lukte hem niet meer. Toch hebben we nog regelmatig thuis ons favoriete recept mosselen gegeten. Beetje ingewikkeld en het was altijd een behoorlijk spurt en hectisch ook. Maar ik werd er op termijn erg handig in om ook voor hem aan tafel de mosselen uit hun schaal halen, zonder dat dan mijn portie en mijn frietjes koud werden. ‘Het heeft me heerlijk gesmaakt’ zei hij na afloop dan. Vergeten was dan de hectiek. Ik heb dus vanmorgen mosselen gehaald…voor mijzelf….en ik vind dat spannend. Toch laat ik het vanmiddag rusten, ik ga wandelen in het Bunderbos. Het is vlak bij mijn thuis en – verrassend – ook vandaag enkele bospaadjes en veldwegen die ik niet kende. Het Bunderbos is een prachtig hellingbos, overal hoor je beekjes en bronnen. Ook hier overweldigen me de mooie kleuren van de herfst. Op verrassende plekken staan paddestoelen, soms met tientallen bij elkaar. Ik heb ook nog een mosselrecept met champignons bedenk ik. Loslaten Marjo, je ziet het straks wel. Maar dat Mon niet kan meegenieten van de mosselen straks….tja, da’s wel een dingetje. Ik loop verder richting Geulle, onder het spoor door naar een onbekend stukje bos. Het gaat hier flink omhoog maar boven ontdek ik een  prachtige doorkijk over het Julianakanaal en de Maas naar de dorpjes aan de Belgische kant. Verder langs de rand van Geulle en Moorveld, via brede veldwegen en mooie holle wegen loop ik richting Catsop, via Terhagen gaat het door het bontgekleurde kasteelpark Elsloo terug naar de auto. De koffie en met zelfgebakken cake smaken heerlijk thuis. Ik zoek een mosselpannetje in de kelder, neem een flesje witte wijn mee naar boven en met hartkloppingen begin ik aan de voorbereiding van mijn avondeten. Het eindresultaat smaakt verrukkelijk, alleen eten kan ook een feestje zijn bedenk ik. Maar dat Mon niet meer kan genieten van zijn favoriete mosselgerecht, dat doet pijn. Ik had ze graag nog eens voor hem ’ontschaald’. Ik troost me met de gedachten dat hij vooral blij zou zijn dat het mij voortreffelijk heeft gesmaakt.