Ingewikkeld

Leven in balans, Mantelzorg, Zorg & Welzijn 3 Reacties

Het is donderdag vandaag. Dat is hier in huis de rustigste dag van de week. Met uitzondering van een pakketje dat ik verwacht, komt er vandaag niemand aan de deur of in huis. Geen thuiszorg, fysiotherapie of andere hulp, niemand. Mon en ik zijn blij met alle gepassioneerde en deskundige professionals en de fijne hulp van familie en vrienden. Maar donderdag, een dag zonder iedereen, is ook effe heerlijk. Ik heb ook niet echt veel op het programma staan vandaag: Mon slaapt uit en ik werk wat administratie bij en ruim hier en daar wat op in huis.

Zo’n rustige dag geeft me alle ruimte voor een reflectie op de afgelopen dagen. Zoals woensdag een stoere egel in onze tuin en onze jongste hond die daarbij Nederlands grootste jachtinstinct aller tijden laat zien. Of vorige week vrijdag een wespennest op de zolder ontdekken en na wat gedoe lukt het toch dat dezelfde dag – bij een buitentemperatuur van 35° C – een man in een wespenwerend-pak de zolder op gaat. Later hebben we nog een leuk gesprek met de wespenman: hij blijkt een oud-klasgenoot waarmee ik samen mijn Heilige Communie deed. Wat een wespennest je onverwachts nog kan opleveren 😉

Of vorige week dinsdag toen Mon ’s morgensvroeg op weg naar het toilet viel. Hij verloor zijn evenwicht en viel op de badkamervloer: een flinke hoofdwond en heel veel bloed. Ik zag het gelijk: dat moet gehecht. Terwijl Mon rustig bleef liggen, belde ik eerst de buren en vervolgens de spoedlijn van de huisarts. De buren kwamen, we hielpen Mon overeind en naar de rand van het bed. De huisarts was er snel, hij onderzocht en hechtte de wond en vertrok weer. Achteraf gezien was het een mooi samenspel van regie, denken en doen. Mon en ik hadden afwisselend de regie, ik in het regelen van hulp en Mon toen hij mij en de buren instrueerde hoe hij overeind geholpen wilde worden. Alles ging helemaal goed. Vijf hechtingen boven zijn linkeroog dat wel, maar ook dat komt weer goed.

Dat samenspel staat in contrast met hetgeen ik in de veranderende verzorgingsstaat merk. Ik zie bij zorg- en welzijnsprofessionals, vrijwilligers en gemeenten veel wil om zorgvragers goed te helpen, ik zie ook heel veel wil om met (nieuwe) zorgpartners samen te werken, maar op een of andere manier is dit ongelooflijk lastig en lukt dat bijna niet. Die indruk krijg ik ook jl dinsdag tijdens het symposium over samenwerking in de dementiezorg. Iedereen wil iets betekenen voor een dementerende, maar het perspectief, de kennis en de afwegingen van een andere hulpverlener zien (en accepteren) is lang niet altijd eenvoudig. Ook de ingewikkeldheid van organisaties, de diverse belangen, regelgeving, protocollen, procedures en bedrijfsculturen hebben een dominantie rol en kunnen samenwerking enorm ingewikkeld maken. Ingewikkeld, ik hoor dit woord veelvuldig de laatste dagen.

Een week waarin ik ook tijd vond voor mijzelf en mijn nog-te-lezen-boeken. Dit keer ‘De gekooide recherche’ van Michiel Princen. Het is indrukwekkend hoe zorgvuldig openhartig Michiel is over zijn werk bij de recherche. Ook hij had te maken met de gigantische ingewikkeldheid in zijn werk en bij zijn werkgever. Het boek is ook een persoonlijke eyeopener voor me. Michiel geeft me met zijn boek weer een stukje van mijn eigen puzzel. Het versterkt mijn behoefte om te schrijven over mijn burn-out, wat er aan vooraf ging, wat ik leerde en waar ik nu sta. In een volgend blog of misschien wordt het toch een boek…

Terug naar die ingewikkeldheid. We hebben het na-oorlogse Nederland ongelooflijk ingewikkeld gemaakt. Niet alleen in de zorg of bij de recherche. In veel instanties en organisaties gaan systemen voor op leefwerelden en mensgerichtheid. Terug naar de bedoeling is de hartenkreet van Wouter Hart in zijn boek ‘Verdraaide Organisaties’. Ik deel die hartenkreet maar hoe doe je dat? Volgens mij is dit ook hartstikke ingewikkeld.

Wat gebeurde er nog meer deze week? In mijn twitter-timeline staat begin deze week een tweet van @omdenken waarin ze verwijzen naar mijn blog ‘Investeren in mantelzorg!’ en mij een kei in omdenken vinden. Ik herken mijn vanuit-een-andere-invalshoek-kijken, maar een kei in omdenken, da’s een groot compliment. Het daagt me ook uit, want kan ik ook omdenken over andere dingen dan mantelzorg? Misschien wel over alle ingewikkeldheid in onze samenleving of over dat moeizame bij al die samenwerkingsinitiatieven.

Want wat als we al die ingewikkeldheid accepteren, wat als we uitgaan van dat samenwerking gewoon niet mogelijk is? Wat gebeurd wanneer ik die ingewikkeldheid als een fenomeen zie en niet als probleem benader? Ik zie kwetsbare mensen die niet aangehaakt kunnen blijven bij alle ingewikkeldheid en complexiteit in onze samenleving. Ik zie ook veel mensen de passie voor hun vak verliezen door al die ingewikkeldheid in hun werk. Ik zie veel door angst gestuurd ook, waardoor de wil voor controle stijgt en loslaten lastig wordt. Hoe bewegen we van angst en controle naar vertrouwen?

Maakt onze drang naar betere in- en externe samenwerking ons tegelijkertijd onzeker? Waar zitten de belemmeringen en angsten? Hoe creëren we vertrouwen en veiligheid? Hoe kan een ander openstaan voor mijn inzichten, maar ook hoe accepteer ik de kennis en aanpak van een ander? Kunnen we überhaupt verantwoordelijkheid delen of bij een ander laten? Het zijn heel veel vragen die (niet alleen op zo’n rustige donderdag) bij me voorbij komen, ik heb de antwoorden niet meteen. Het is ook behoorlijk ingewikkeld allemaal. Vraagt voor samenwerken denk ik,  samenwerken in omdenken over ingewikkeldheid. 😉

Zo’ n rustige donderdag, die is niet ingewikkeld. Het kan een mooi begin van omdenken over ingewikkeldheid zijn. Iets wat ingewikkeld is ontdoen van die wikkel. Wie kan ik uitdagen de ingewikkeldheid met mij te ontwikkelen?

11 juli 2015

< VorigeVolgende >

Reacties 3

  1. Beste Marjo,
    Zo ingewikkeld hoeft het niet te zijn. Je beschrijft steeds heel mooi hoe je de eigen regie weet te behouden. Jij staat aan het roer en overziet wat er nodig is. Je organiseert je eigen leven en dat van je man. Een voorbeeld van kleinschalig organiseren, je eigen agenda beheren, in goed vertrouwen en wederkerigheid.
    De kosten en baten van jouw onderneming (jullie leven/huishouding) vertegenwoordigen een andere waarde en is niet in euro’s uit te drukken. Onze economie/maatschappij is eigenlijk de ziekte, die je alleen kunt bestrijden met gezond gedrag.

  2. Naast de beschrijving van wie en wat je bent, mis ik nog iets, namelijk: sterke moedige vrouw. Chapeau!

Laat een antwoord achter aan ingrid Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *