Burn-out
‘Je mag er zijn Marjo, je mag er gewoon zijn.’ Ik zit bij mijn psycho-therapeute en we evalueren ons gezamenlijk traject na mijn burn-out. Het was inderdaad een gezamenlijk traject, zo ervaar ik dat. Het ongeval van Mon, dat zo ontzettend veel verandering bracht in mijn leven en onze relatie, de eerste jaren daarna van vooral verwerken en accepteren, de toenemende zorg voor mijn schoonmoeder, een werkomgeving die mij niet paste en energie vrat, een conflict op mijn werk dat me bij mijn keel greep. Gekwetst en verslagen probeerde ik destijds overeind te blijven. Ik weet nu dat dit niemand lukt, ook mij niet. Drie jaar na het ongeval van Mon ging ook ik helemaal onderuit.
Toen ging het om mij…..
Vanaf het eerste contact voelde ik me bij mijn therapeute geaccepteerd, het draaide om mijn belevingswereld, niet die van mijn man of die van mijn therapeute, maar die van mij……! Ze hielp me ontdekken wat voor mij belangrijk is. Ze ontwarde mijn innerlijke chaos en hielp me mijn eigen aandeel te zien in de problemen die ik ervoer rondom de zorg van Mon, mijn werk en mijzelf. Ze vroeg me niet assertiever te worden of mijn vraagverlegenheid op te heffen, maar hielp me in te zien wat mijn eigen problemen waren en mijn eigen oplossingen te zien. Ik durfde bij haar mijn angsten, diepste dilemma’s en heftigste emoties te delen en zij boog (met) mij naar dat wat voor mij geluk, zingeving en gezondheid is.
Geluk, zingeving en gezondheid
De tijd en dit therapieproces brachten mij weer bij geluk in mijn relatie met Mon. Ik voel me niet langer ondergedompeld in de zorg voor Mon. De zorg voor Mon is nu een deel van mijn leven en beheerst het niet meer. Ik deel die zorg voor Mon met anderen, Mon probeert dat wat hij kan zelf en we zijn weer meer partners dan hulpverlener en zorgvrager. Inmiddels heb ik meer oog voor de andere waarden in het leven. Ik geniet van mijn wekelijkse zorgvoormijzelfavondjes en trakteer me regelmatig op inspirerende gesprekken. Nog steeds vind ik het belangrijk om iets te betekenen in de samenleving en daarbij mijn talenten en kwaliteiten goed te benutten. Dat houdt ook in dat Sprekende Mantelzorgers ontzettend belangrijk voor me is.
Delen
Met anderen delen is altijd een rode draad geweest in mijn leven. In mijn werk als teamleider was het steeds mijn uitgangspunt: hoe beter en duidelijker ik de achtergrondinformatie deel, des te beter kunnen mensen hun werk doen. Mijn leven is anders nu, maar dat delen bleef. Nu deel ik mijn eigen verhaal, mijn inzichten en levenslessen in mijn blog of met publiek. Ik geniet van de interactie met lezers of vragen uit de zaal. Die nieuwsgierigheid uit de zaal tijdens of na mijn verhaal maakt mijn verhaal telkens completer. Maar die vragen inspireren mij ook: ze zetten me aan het denken, schudden me soms wakker of brengen mij dichter bij mijn nuancering in waarom doe ik wat ik doe en waarom vind ik wat ik vind.
Allerhande vragen
Het begint meestal met belangstellende vragen als: Hoe zorgt u voor u zelf? Of wie is er nu bij uw man? En of de samenwerking met professionals goed gaat? Ik ga er uitgebreid op in. Of de algemene vragen als: Wat vindt u van de zorg in Nederland? Wat merkt u van de bezuinigingen? Dan deel ik hoe ik het zie. Er komen ook openhartige vragen zoals: Hoe gaat u om met de veranderende intimiteit? Of ik niet het gevoel heb dat ik veel moest inleveren? Op die laatste vraag heb ik inmiddels ontdekt dat mijn leven voor het ongeval ook niet alleen maar leuk was en dat ik nu van enkele van die minderleuke dingen af ben. 😉 Dan zijn er ook de verrassende vragen als: Is de zorg voor uw man niet verslavend? Of accepteert uw man uw zorg? Hoe laat u toe dat hij het weer zelf doet? Het zijn vragen die me prikkelen en mij ook weer stukjes verder brengen in de zorg voor Mon en voor mijzelf.
Ja maar, u bent ook krachtig
‘Ja maar, u bent ook krachtig, maar er zijn veel mantelzorgers die wel ondersteund moeten worden, want voor die is het wel zwaar.’ Ik krijg dit regelmatig terug. De journalist die me begin deze week interviewde was zeker niet de eerste die dit zei. Ook hij lichtte zijn opmerking toe met cijfers over aantallen mantelzorgers en percentages hoeveel van hen overbelast zijn of dreigen te raken. En ook nu volgde de vraag of al die andere mantelzorgers dan ook niet geholpen hoeven te worden.
Goed reageren is niet eenvoudig
Ik vind het niet altijd eenvoudig om hier goed op te reageren. Geregeld was ik boos omdat de ander niet besefte hoe heftig en intens de eerste jaren na het ongeval en tijdens mijn burn-out-periode waren. Verdrietig omdat de ander niet weet hoe vaak ik met mijn hoofd onder het kussen dook. Teleurgesteld omdat ik me op deze manier weggezet voel en deze ‘constatering’ me ook monddood maakt. Maar ook een gevoel van onbegrepenheid, omdat ‘ja maar’ nee betekent en staat voor: ‘Eigenlijk weet ik het beter’. Omdat mantelzorgers al snel als grote groep gezien worden die allen hulpbehoevend zijn, zij te weinig in staat zijn om hun eigen weg te banen in een leven met zorg. Die zonder hulp te hebben gevraagd al hulp geboden krijgen. Juist die veronderstelde ondersteuning ontkracht mensen en creëert afhankelijkheid. Ben ik de enige die ziet dat we allemaal kunnen leren van al die mensen die voor een naaste zorgen? Maar ik ben ook teleurgesteld omdat ook die journalist constateert en niet doorvraagt hoe mijn verhaal en mijn krachtig-zijn ook iets voor anderen kan betekenen.
Op zoek naar de nuancering
Inmiddels vraag ik door. Als ik naar de argumenten bij de opmerking vraag, blijkt vaak dat de geuite veronderstelling gebaseerd op het algemene beeld over mantelzorgers en de veronderstelling dat zorgen voor een ander vooral belastend moet zijn. Zo ontstaat nuancering en heb ik vaak de mooiste gesprekken met bijvoorbeeld die journalist over zijn ideeën hoe ik ook professionals kan helpen met mijn verhaal en mijn visie op (mantel)zorg.
Ze spiegelt me
‘Je denkt weer als vanouds ontzettend vanuit mogelijkheden, je zoekt steeds naar mogelijkheden, kansen en pluspunten’ Mijn therapeute spiegelt me als ik erover vertel tijdens ons evaluatiegesprek. Een evaluatiegesprek van een waardevol proces op weg naar zelfvertrouwen maar misschien nog meer naar zelfinzicht.
Je denkt, doet, deelt vanuit kracht en niet vanuit klacht
‘Je denkt, doet, deelt vanuit kracht en niet vanuit klacht.’ zegt ze aan de deur. Dat voelt enorm als begrip en dat verklaart voor mij waarom doe ik wat ik doe en waarom vind ik wat ik vind. Maar het is ook dé eyeopener waarom ik nu beter kan reageren op ‘Ja maar, u bent krachtig…..’ en zo ook iets kan betekenen in de samenleving. Helemaal happy en geïnspireerd loop ik terug naar mijn auto…. (ik heb gehuppeld geloof ik) 😉
20 november 2015
Reacties 3
Dank je wel Marjo voor je wijze woorden. Zo te lezen ‘huppel’ je weer helemaal vanuit je eigen kracht en niets is mooier dan dat …
Marjo. Zeker ook nu weer indrukwekkend; ik ben er even stil van. Jij bent een sterke vrouw, een persoonlijkheid. Ik zie uit naar een boek van jou met een indringend verhaal. Dat ga jij doen!
Dag, Dank je wel voor je verhaal. Ik kreeg vorige week: O, wat vreselijk dat je man al jaren zo ziek is….Maar je bent heel vrolijk en positief, je gaat er niet onder gebukt zo te zien….
Nee, ik ga er niet onder gebukt, het is zoals het is, en ook al buk ik niet, het is weleens een zware last. Maar om het nou zo weg te wuiven.