Wat was het allerbelangrijkste dat maakte dat je het vol hield gedurende die 14 jaar zorg? Ze vroeg het al eerder. Vandaag wandel ik met haar in de omgeving van Schimmert.
Het is geen eenvoudige vraag of beter gezegd: ik heb daar geen eensluidend antwoord op. Ik kan eerder een Top-10 samenstellen van de meeste relevante, belangrijkste dingen. Accepteren dat je leven is zoals het is is het allermoeilijkste denk ik, maar tegelijkertijd is het het allerbelangrijkste.
Dat ieder mens van waarde wil zijn, was (en is) ook een leidraad voor me.
Ook uit die Top-10: niet de zorg in de hoofdrol zetten maar je relatie als man en vrouw. Dat ik ruzie met Mon kon maken i.p.v. hem voor alles en nog wat behoeden, ook dat was een groot goed.
Over die Top-10 mijmer en praat ik vandaag. Ik heb prettig gezelschap tijdens een wandeling over het plateau van Schimmert. Gezelschap dat voor mijn terugkijken op de 14 jaar zorg voor Mon ruimte laat. De ruimte zie ik ook letterlijk in de prachtige vergezichten over de akkers en de velden. Soms wit van een dun laagje sneeuw, soms gewoon hartstikke groen.
We lopen vanaf Schimmert, via het buurtschap Raar, langs het Watervalderbeekje naar het gehucht Waterval. Het is een mooie dag, een beetje fris, af en toe voelen we de wind, maar prima wandelweer. Zo af en toe is het even manoeuvreren langs paadjesbrede modderpoelen, maar het gras langs de kant biedt uitkomst. Regelmatig passeren we mooie veldkruizen en serene mariakapelletjes.
Bij Waterval klimmen we via een smal, steil bospad de Wijngaardsberg op. Ik ga voorop, zonder onderlinge uitwisseling kiezen we allebei zelf waar we onze voeten in de modder en over de boomstronken neerzetten. Geen oplossingen aandragen is er ook eentje uit de Top-10, bedenk ik.
Boven gekomen vertel ik haar over een manager die ik jaren geleden trof in mijn werkzame leven. Die mij tijdens een managementvergadering vroeg om mijn afdelingsplan te presenteren maar gelijk zelf het woord nam om vervolgens aan te geven hoe hij mijn afdeling zag. Ik herinner me heel goed dat ik toen letterlijk achteroverleunde, hem aanhoorde om vervolgens al zijn voorstellen en ideeën met de grond gelijk te maken. Ik was immers voorbereid, had zelf nagedacht over de vernieuwing van mijn afdeling.
Ik denk er nog vaak aan terug. Ook tijdens de zorg voor Mon: Wanneer ik hem oplossingen aanreikte, was er altijd zijn kritiek of wilde hij niet. Zelf zat ook bij mij vaak irritatie als een zorgprofessional, een vriend of bekende begon met: ‘Weet je wat je moet doen…..?’ of ‘Dit is mijn idee voor….’
Ik heb vaak figuurlijk achterover geleund om vervolgens niets goed te keuren of geen enkele aangedragen oplossing aan te nemen. Om vervolgens mijn eigen oplossingen te zien en te realiseren.
We vervolgens onze weg over het erf van het wijndomein Wijngaardberg (de oudste wijngaard van Nederland) en komen opnieuw op het plateau van Schimmert. In het schitterende uitzicht zien we de kerktorens van Ulestraten en Schimmert als markante herkenningspunten. In de verre verte de schoorstenen van de Chemelot-industrieen. De voormalige watertoren van Schimmert is ons volgende oriëntatie-punt. Daar staat immers onze auto.
‘S avonds stuurt ze me een berichtje dat het verhaal van de manager haar erg is bijgebleven, ze kan er veel mee in haar werk als zorgprofessional.
