Kiezen is een hele kunst

Buiten, Nieuwe balans Geef een reactie

‘Is het niet stil in huis?’ of ‘Hoe is het om alleen te zijn?’ Het is de laatste tijd logische belangstelling van mensen om me heen. Ja, het is stil in huis.

Inmiddels ‘durf’ ik de radio weer aan en geniet ik van fijne muziek. En het alleen zijn, dat is soms kil en stil. Soms ook wel eens rustig en fijn. Ik wen. Ingewikkelder vind ik het nieuwe alleen-keuzes-maken.

Kleine keuzes als wat eet ik straks of wat ga ik doen vandaag, dat valt allemaal nog wel mee. Maar ik mis mijn maatje en sparringspartner bij vooral de grotere keuzes. Welke aanpassing wil ik in onze tuin? of Wanneer ruilen we de auto in voor een nieuwere? (Ik betrap me ook hier op ‘we’ ipv ‘ik’) Vrienden helpen met hun advies, maar uiteindelijk kies ik in mijn uppie. En hierbij mis ik Mon, er is geen overleg, discussie of compromis meer.

Vandaag wandel ik samen met een goede vriendin en bespreek het met haar. We gaan de grens over naar Gangelt in Duitsland. Daar vlak bij de vliegbasis van de NAVO ligt de uitgestrekte Teverenerheide. Prachtige en uitgestrekte landschappen met tientallen plassen en meren. Grote kuddes schapen kunnen er eindeloos genieten. De grindpaden en zanderige bospaden voeren ons verder langs kilometers berkenbomen. Zo hier en daar begint het frisse lentegroen. De heide bloeit nog niet, maar dat zal vast heel mooi zijn later dit jaar.

De uitzichten over de heide en de vele meren zijn soms onverwachts maar vooral fenomenaal. Die vele meren, plassen en vennen zijn ontstaan door afgravingen van zand, grind en klei. Afgegraven wordt al lang niet meer, hier liet men de natuur vooral natuur zijn. Die meren hebben allemaal een naam zoals de Schwalbensee, de Kiefernsee, de Binsensee, Christopherussee, Rohrkolbensee en Teewensee. Net als de schapen hebben allerlei watervogels hier elke dag feest.

De grindpaden leiden je langs enkele bronnen, soms midden in het bos. Bronnen die in een ver verleden door boeren gebruikt werden als drinkplaats voor het vee. Vandaag zijn die bronnen vooral terug te vinden door de vele varens er om heen.

Via een mooi pad met links voorzichtig lichtgroen kleurende bossen, met aan mijn rechterhand uitgestrekte lentefrisse akkers. Met de pratschj valt het mee vandaag, op de grindpaden is het goed lopen. Daar wisten we nog niet van de grootste uitdaging van vandaag.

Het laatste stuk gaat langs de hoge afrastering van de vliegbasis NAVO waar de vele AWACS vliegtuigen hun basis hebben. De afrastering onttrekt al die vliegtuigen aan ons oog, maar tegelijkertijd is die afrastering ook onze redding vandaag. Want dan: pratschj, pratschj, pratschj. Meer dan een grindpad breed hier!

Eigenlijk is het geen pratschj, het is eerder een meertje dwars over het pad. We zien niet hoe diep we zouden kunnen wegzakken. Een gevallen tak helpt ons te meten. Gelukkig, het is niet dieper dan schoenzoolhoogte. De hoge afrastering biedt ons goede houvast, waardoor de broekspijpen schoon en droog blijven. Door de hoge graspollen verderop en onze schoenen zijn weer om aan te zien.

Na de koffie met heerlijk appeltaart rijden we terug naar huis. De keuze voor hoe over de pratschj was een van de kleinere vandaag. Thuis wacht het kiezen over hoe verder met de verbouwing van de tuin. Ik zet een muziekje op en zet thee. De 46 jaar samenzijn gaan door mijn hoofd, ik weet best wel wat Mon mooi zou hebben gevonden. Ik ken zijn keuzes en voorkeuren….. dus…ik weet heel goed wat het moet worden. En hoe het straks ook wordt… 

< VorigeVolgende >

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *