Mon begint de dag met veel pijn, met veel hulpvragen en ook met veel kritiek op hoe ik hem help. Wanhopig kan ik daarvan worden, maar als ik denk aan de pijn en ongemakken die hij altijd heeft – vandaag is het weer bijzonder heftig – dan besef ik vooral zijn wanhoop. De thuishulp ziet het gelijk als ze binnen komt: ‘Kumt good Marjo, gank gerus.’ Dat doe ik ook en terwijl de regen met bakken uit de lucht valt, rij ik richting Heythuysen voor een wandeling door het mooie Leudal. Vandaag ben ik alleen en maak buiten in de natuur ruimte in mijn hoofd. Aan het begin van mijn route is het droog en schijnt de zon alweer. De wolkenpartijen zijn opnieuw fascinerend, ik geniet van de mooie tekeningen in wit en lichtblauw. Indrukwekkend hoe ook de grafheuvels uit de IJzer- en Bronstijd zich aftekenen in het landschap. Prachtig dat die bewaard zijn gebleven. Het is een mooie afwisselende boswandeling in het midden van Limburg. Afwisselend maar vooral groen, groener, groenst. Je zou het niet verwachten maar ook hier zijn enkele (korte) hellingen. Ik loop over zachte zandpaden, avontuurlijk kronkelende bospaadjes, over bruggetjes, een mooi trappenpad en over een betonnen baileybruggetje. Deze is in WOII door geallieerde troepen aangelegd. Een herinneringsplaquette vertelt me het verhaal erbij. Het zet mijn gedachten aan thuis even opzij. De paden langs een mooi meanderende Leubeek kronkelen verrassend en gunnen me steeds opnieuw mooie doorkijkjes naar de verschillende beken, over de varens of over de uitgestrekte heide. Indrukwekkend zijn de gigantisch hoge bomen en de kilometers varens in het bos, soms ook wel 2 meter hoog. Goed opletten waar ik loop, de paadjes zijn niet altijd goed te zien. Het is een beetje balanceren, net als thuis bedenk ik. Ik realiseer me opnieuw: zijn pijn kan ik niet wegnemen, het is vooral hem bijstaan in het draaglijk maken ervan. Zijn kritiek wordt gevoed door zijn pijn en is niet voor mij…is niet door mij. Die gedachte maakt me rustig. Terug gaat het langs de Roggelse beek. Bevers voelen zich hier goed thuis zo te zien. Vogels laten hun mooiste lied horen, voor de rest is het stil hier, oorverdovend stil. De zon laat tussen alle bomen door de vele varens prachtig schitteren. Ik geniet van de 50 tinten groen om me heen. Bijna vergeet ik dat Mon een slechte dag heeft vandaag. Het zoeken naar de Gallowayrunderen die hier normaliter over de heide struinen leidt me verder af van thuis. Ik zie eerst hun sporen, later zie ik de dieren zelf in de verte rustig en onverstoorbaar grazen. Langs de bosrand loop ik terug naar de auto. De zon was vandaag wat twijfelachtig, maar het regenpak was deze tweede pinksterdag in deze omgeving niet nodig. Thuis was de pijn zeker niet verdwenen, maar een fijne thuishulp is goud waard. Al is het alleen al omdat dan kritiek achteraf achterwege blijft en niet op mijn bordje belandt.