In 2020 stelde ik een top 5 samen van de boeken die ik vorig jaar las en die mij het meest raakten. Maar dat mag je niet zeggen van Nikki Sterkenburg is een boek dat beslist op mijn top 5 van 2021 komt. Met een ongeëvenaarde neus voor goede verhalen zoekt Nikki Sterkenburg de mens, de jongens, achter de extreemrechtse hooligans, studentikoze intellectuelen en neonazi’s. Drie jaar lang volgt journalist en onderzoeker Nikki Sterkenburg ruim veertig radicaal- en extreemrechtse activisten en schreef er moedig dit boek over. Ze schuift aan bij neonazi’s met Wehrmacht-helmen in de keuken, interviewt de moskeebezetters van Identitair Verzet en maakt van dichtbij de opkomst van studiegenootschap Erkenbrand mee. Ze wil weten wie ze zijn, wat ze beweegt en hoe ze te werk gaan. Zeker nu ze niet meer altijd te herkennen zijn aan kale koppen en nazisymbolen, maar juist hun activisme combineren met een baan en een rijk sociaal leven buiten de beweging. Naarmate ze langer met activisten optrekt hoort ze ook dingen waarvan het niet de bedoeling was dat ze die zou horen. Het is huiveringwekkend, angstaanjagend, niet te bevatten dat dit bestaat, onbegrijpelijk wat mensen kan bewegen, Nikki Sterkenburg brengt het allemaal in beeld. Het is tegelijkertijd een respectvolle serie portretten geworden die een inkijkje geven in een wereld waar de gemiddelde lezer amper weet van heeft en waarbij de schrijfster kritische noten niet geschuwd heeft. Maar dat mag je niet zeggen is een beklemmende schets van een nieuwe generatie Nederlandse radicaal- en extreemrechtse activisten.Voor een ieder die onze samenleving iets beter wil begrijpen een regelrechte must read.