Nadat bij mijn man de diagnose longkanker werd gesteld hebben we vooral ook geleerd samen te praten over de dood. Het gaat redelijk goed met hem nu, maar deze fase in het leven bracht ons dichter bij ons denken over de dood en over het leven. Het is nog te vaak een thema dat mensen liefs vermijden. Met het einde in gedachten was bij onze zoektocht van hoop en vrees een ontroerend, tragisch, komisch, aangrijpend en hoopvol boek. De verhalen van al die dappere mensen in het boek van Kathryn Mannix hielpen mij om na te denken over de dood en er niet langer bang voor te zijn. Kathryn Mannix is een palliatieve arts die haar ervaringen en de verhalen van anderen deelt. De openhartigheid waarmee ze gesprekken voert met mensen die spoedig zullen overlijden en hun naasten heeft me diep geraakt. Je proeft op elke pagina van het boek de behoefte van deze mensen aan informatie, aan eerlijkheid en om de ware betekenis van hun bestaan te zien. Het hielp ons na te denken over ons leven en de dood, maar ook om ook de meest stomme vragen (er zijn geen stomme vragen!) te stellen die er kunnen zijn. Kathryn Mannix begeleidt naar patiënten op een prachtige, ontroerende wijze. Het is een boek dat in opleidingen van (palliatieve) artsen en verpleegkundigen hoort, want hoe mooi zou het zijn er als meer zorgbegeleiders als Kathryn Mannix zouden zijn. Want wat zou ik blij en dankbaar zijn als artsen zoals zij mijn wijze, geduldige, eerlijke arts zouden zijn als ik ga sterven.
