Mijn Dag van de Mantelzorg 2011

Mijn dag van de mantelzorg 2011 begon een paar maanden geleden. Ik zat op een mooie zomeravond in juli te genieten van een heerlijk glas witte wijn en stuurde via twitter een bericht (een tweet voor de kenners) naar Hans Blokpoel, directeur bij de Belastingdienst, met de vraag of we dit jaar landelijk aandacht gaan schenken aan de werkende mantelzorgers en hen op 10 november, de dag van de Mantelzorg, in het zonnetje zetten.
Op die dag is er dan een informeel samenzijn waarbij het management van de Belastingdienst medewerkers, die werk en zorg combineren, uitnodigt voor een koffie-met-gebak-moment om ervaringen rondom de vaak pittige combinatie van werk en zorg met elkaar te delen. Mijn tweet wekte zijn interesse en mijn uitgebreide email over de aanpak volgde kort daarna. Hans vond het een sympathiek idee, deelde dit met de regiodirecteuren en vroeg mij na de vergadering het idee verder uit te werken. Een kleine inschatting: het idee werd omarmd in een groot aantal organisatieonderdelen, waar totaal tussen 10.000 en 12.000 mensen werken. Daarvan is statistisch vastgesteld dat 1 op de 10 medewerkers mantelzorger is. Mooi bereik toch? Voor mij volgde een drukke tijd: een draaiboek voor elke regio en communicatie op de verschillende intranetsites. Coördinatoren in elke regio regelde de koffie, gebak en de attenties enz.

Donderdag 10 november 2011, de dag van de mantelzorg, begint voor mij als iedere doordeweekse dag vroeg met de dagelijkse verzorging en aankleden van mijn man. Zelf snel onder de douche, aankleden en medicijnen klaarzetten. Nog even op Twitter naar mijn Time-line kijken met een tweet verzenden over de dag van de Mantelzorg en dan snel het ontbijt klaar zetten. Halverwege het ontbijt gaat de deurbel. De fysiotherapeut was er, geen afspraak toch? Hoe kan dat nu, kwam toch voor de lymfe-drain-massage. Mijn man draagt sinds een paar weken een elastieken kous en handschoen om zijn linkerarm en –hand. We hebben nog bijna iedere ochtend ruzie met die kous en vooral die handschoen. Na 10 minuten heeft mijn man de kous en handschoen aan maar ook veel pijn en ik, ik heb het zweet centimeters dik op mijn voorhoofd staan. De fysiotherapeut wil er natuurlijk alles van weten en probeert te adviseren hoe het gemakkelijker kan. Prima dat hij de tijd neemt voor uitgebreide uitleg en advies, maar ik ben dus weer later op mijn werk. Komt de tijd nog eens dat ik me hier niet meer schuldig over voel?

Gelukkig ben ik wel op tijd voor het koffie-met-gebak-moment van management en mantelzorgers. Een moment met aandacht van het management voor de werkende mantelzorgers in de organisatie. Een moment van verhalen over ieders thuissituatie, maar ook van afspraken op het werk. Over de zorg voor een dementerende moeder die bij een collega in huis woont, over hoe een collega zijn zelfstandigwonenende vader van 90 jr helpt, over de zorg voor een volwassen gehandicapte dochter, over de afspraken die een collega op het werk had gemaakt enz. Ontroerend was de reactie van een collega die tegen me zei: “Ik kan de zorg voor mijn gehandicapte dochter delen met mijn vrouw, maar jij staat er alleen voor. “ Terwijl ik juist vind dat hij het veel zwaarder dan mij heeft, mijn man begrijpt wat er om hem heen gebeurd en hij vraag als ik thuis kom van mijn werk hoe mijn werkdag was. Mijn gesprekken met hem zijn niet veranderd na het ongeval. Dankbaar koester ik dit. Veel herkenning is er die ochtend. Over thuis, over onbegrip in de omgeving, over zorg voor jezelf enz. En het management die deze ochtend vooral luistert en met belangstelling vraagt naar thuis en of de afspraken op het werk passend zijn. Een mooie bijeenkomst, weliswaar door mijzelf geïnitieerd, maar ik geniet van deze menselijkheid in de organisatie en dat het management dit laat zien. Na afloop is er voor iedereen een rode roos. “Jij bent een kanjer” staat op het kaartje.

Op mijn werkplek staan meerdere e-mails met mooie woorden van collega’s en enkele vriendinnen in mijn postbak. Ik schrijf nog een bedankje aan de mensen die samen met mij de coördinatie van die dag gedaan hebben en ga een uur eerder naar huis: met mijn schoonmoeder de griepspuit halen. Mantelzorg, het gaat gewoon door.’s Avonds komt er een lieve vriendin langs met een mooi boeket bloemen, omdat ik een krachtige mantelzorger ben, een voorbeeld voor velen. Ik word er verlegen van. Mijn Twitter-Time-line loopt over met berichten over de Dag vd Mantelzorg, ik geniet van al die aandacht voor mantelzorgers.Ik sluit mijn laptop met het lezen van 2 ontroerende emailberichten van Gretha van der Veer en Heidi de Jong, twee topmeiden die mantelzorg in bedrijven op de kaart zetten.

Met die dag meer dan 140 hits op mijn blogsite, 23 retweets van mijn tweet van die ochtend en een grote glimlach om mijn mond ga ik slapen. Een mooiere dag van de mantelzorg had ik me niet kunnen wensen.

30 november 2011