Indrukwekkend! En bijzonder ook! Selma van de Perre is geboren in 1922 en dan nu, op deze hoge leeftijd, alsnog in staat zijn om zo mondig, helder haar gruwelijkste herinneringen te verwoorden in haar boek Mijn naam is Selma. Dat is heel bijzonder en krachtig. Selma was zeventien toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Tot dan toe had het feit dat Selma joods was geen grote rol in haar leven gespeeld, maar nu werd het ineens een kwestie van leven en dood. Hoewel ze in 1942 werd opgeroepen om zich te melden voor een werkkamp, wist ze daar onderuit te komen. Ze sloot zich aan bij het verzet: onder de naam Margareta van der Kuit, ofwel Marga, vervalste ze documenten en koerierde ze door het hele land. Verscheidene keren ontsnapte ze aan de nazi’s, maar in juli 1944 werd zeverraden en via kamp Vught naar Ravensbrück getransporteerd. Andersdan haar zusje Clara en haar ouders overleefde ze de gruwelen van het kamp. Al die tijd wist niemand dat ze joods was, en niemand kende haar echte naam. Pas na de oorlog durfde ze die weer uit te spreken: Selma. Net als zoveel mensen die terugkeerden uit de Holocaust besloot Selma afloop van de oorlog te zwijgen over alle gruwelijkheden. Ze legt in haar boek uit waarom en hoe ze verder wil gaan met haar toekomst. Dan is het extra dapper en krachtig dat ze nu, 98 jaar oud, alsnog haar verhaal vertelt. En goed ook. Er zijn veel boeken geschreven met persoonlijke verhalen uit de Holocaust. Maar dat kunnen er nooit genoeg zijn. Opdat we niet vergeten.
