‘Zou je wel gaan?’ Mon hoort in het ochtendnieuws over de Code Geel die het KNMI voorspelt voor Limburg. Tuurlijk ga ik, want het is een speciale wandeling vandaag. Niemand, niets en ook een stevige onweersbui niet kan me vandaag tegenhouden. Mon weet dat, is bezorgd, maar weet ook dat ik me verheug op vanochtend en laat het verder rusten. Ik ga in de omgeving van Sweikhuizen wandelen met een dierbare vriendin. Zij is met stip een van de mooiste mensen die kort na het ongeval van Mon mijn leven kwam binnen gewandeld. ….ik betwijfel of ik haar ooit ontmoet zou hebben als Mon niet was gevallen. Vanmorgen ging ze al vroeg van huis (ze woont in het midden van het land) om op tijd hier te zijn voor onze samenwandeling. We hebben elkaar veel te vertellen: over hoe het met mij gaat, hoe het nu thuis is, over hoe zij de zorg voor haar man doet, hoe zij haar grenzen afbakent maar ook verlegt. We beginnen al drukpratend met een mooi stuk langs de Geleenbeek en na een bruggetje over de beek gaat het in het Danikerbos omhoog. Onze gesprekken zijn net zo afwisselend als de heuvelachtige omgeving hier. Van kletspraatjes tot serieuze gesprekken over het leven, de liefde, de zorg en onze gelukjes. We genieten van het zonnige landschap en het herkennen in elkaar levenslessen. De zon kleurt de prachtige vergezichten, maar ook de velden en weilanden die tegen de glooiingen lijken geplakt. Ook in het Stammenderbos zijn de glooiingen goed zichtbaar en (in onze kuiten) merkbaar: het gaat er effe stevig omhoog. Via mooie bospaden en holle wegen, langs velden met klaprozen gaat het naar beneden en opnieuw omhoog. Na de koffie met heerlijke kersenvlaai gaat onze weg door het bos weer omlaag, soms het pad zoekend (en de weg effe kwijt raken) tussen de dikke omgevallen bomen. De zon schijnt de hele ochtend volop. Van de voorspelde code Geel is niet veel te merken. (Die is er vanmiddag wel en hoorbaar als ik dit verhaal tik). We delen de hele wandeling vooral hoe onze levens gaan en grijpen af en toe nog even terug op het ontstaan en groei van onze vriendschap. Wat we van elkaar leren en over de mooie ontmoetingen die we daarbij hadden. Zo ontmoetten we ook (opnieuw via de social media) een inspirerende vrouw uit Noord-Nederland, ook zij heeft een complexe zorgsituatie thuis. Als drie musketiers lieten we in het land zien hoe het kan, wat ons leven ons leert en wat je nodig hebt (van de overheid en anderen) om goed voor zieke familieleden te kunnen zorgen. Later deze zomer staat een mooie afspraak gepland om met z’n drieën te wandelen door de Limburgse heuvels. Ik verheug me op die volgende serie verhalen, anekdotes, begrip- en onbegrip-ervaringen en levenswijsheden die we elkaar vast te vertellen hebben. Als we thuis aankomen is Mon blij dat de Code Geel uitbleef en we er weer veilig zijn. Ik prijs me gelukkig met hem en hoe hij ook voor mij zorgt. Maar prijs me ook gelukkig met de mooie ontmoetingen in mijn leven van nu. Net als hoe oude vriendschappen zich kunnen verstevigen. Daarover vertel ik een volgende keer.
