Nee, ik heb geen muziek op de oortjes als ik alleen wandel. Een vriendin vroeg er kortgeleden naar. Als zij alleen wandelt doet ze dat met muziek. Mon was ook een groot muziekliefhebber, hij kon enorm meezingend genieten van allerlei soorten muziek. Voor het ongeval vooral ritmisch en dansend overal waar hij een m2 ruimte zag. Later luisterde hij vaak alleen maar. Maar dat muziek door de woonkamer klonk, tja…dat werd de laatste jaren steeds zeldzamer. Zelf vind ik het heerlijk om vooral de stilte te ervaren. Vooral buiten, in het bos of van uitgestrekte velden en landschappen. Soms met een fluitende vogel of een mekkerende geit. Of in de verte een auto of vliegtuig. Maar voor de rest is het vaak gewoon heerlijk stil. Dan ontspan ik en luister naar dat wat er door mijn hoofd draait en maalt. Zoals vandaag, ik wandel door het heuvelland vanaf Reijmerstok over het plateau van Crapoel naar Heijenrath en weer terug. Het is een wandeling met behoorlijk wat klimmen (en gelukkig ook weer naar beneden) over de velden en door bossen van het plateau van Crapoels en door het prachtige Gulpdal. In het Grotebos sta ik regelmatig even stil, voor een foto of om te luisteren naar de adembenemend stilte van het bos. Het is bijna als muziek zo mooi. Het klimmen is best pittig, valt niet altijd mee over de kronkelende paden, bezaaid met vooral dikke keien. Maar telkens opnieuw word ik boven beloond met prachtige glooiingen van akkers en weilanden en zijn de vergezichten over het heuvelland ware kadootjes. Het is een typisch Limburgse dag, met klaphekjes en stegelkes tussen weilanden en bosranden, met veldkruizen en mariakapelletjes daar waar veldwegen en bospaden elkaar kruisen. Ik loop over bruggetjes en via paadjes die de meanderende riviertjes en beekjes volgen. Ik kom door mooie buurtschappen en gehuchten als Waterop, Hoogcruts en Crapoels met prachtige vakwerkhuizen en imposante carreboederijen. Het is steeds duidelijker herfst, de wolken zijn grillige figuren, bomen kleuren bont en uitbundig en dikke bladerentapijten rollen zich uit voor mijn voeten. Een enkel bloemetje dat langs holle wegen nog bloeit en paddestoelen die langzaam donkerbruin kleuren. De rust, de stilte hier. Ik word er van binnen rustig van. Na voorbije dagen die vol drukte en inderdaad ook vol muziek zaten. Zoals afgelopen weekend bij de musical Tina. Met een vriendin een gezellig dagje Utrecht, genieten van de stad, van lekker eten en elkaars gezelschap. En ‘s avonds naar een schitterende en spectaculaire voorstelling, vol dans en met de oh zo bekende nummers van Tina Turner. Toen…..toen de hoofdrolspeelster, in het bekende rood leren jurkje van Tina, het slot van de show inzette met een aaneenschakeling van de vele klassiekers van Tina schoot ik vol. De herinnering aan Mon is er plots heel heftig. Ik zie hem dansend voor me, hoe hij vooral de muziek en dans van Tina Turner geweldig vond, het raakt me intens. Stilte buiten is heerlijk en fijn, maar muziek zal me vast en zeker nog vaak beroeren.