Naupaka is een boek over verlies, weggaan en terugkeren. Lideweij Bosman schrijft in haar boek vooral over haar liefde voor de ongeneeslijk-zieke Sander en hoe zij vooral ook zoekt voor overeind te blijven in alle geweld van de ziekte, de zorg, het verlies en het afscheid. Ze gaat een weg die velen niet begrijpen, toch kiest ze voor dat wat haar hart haar zegt. Bijzonder mooi en moedig hoe ze haar wijsheden, kracht en kwetsbaarheid deelt. “Niemand voelt waar je doorheen gaat, alleen jijzelf” waren woorden die ze hoorde tijdens haar verblijf op Hawaii. Het is ook de kern van het boek. Niemand voelt wat zij voelt en kan/mag oordelen over haar manier van…ja van wat: van verdrietig zijn, van liefde voor elkaar, van verder leven…. De auteur laat een andere manier zien dan hoe ik het doe: het omgaan met zorg & ziekte. Natuurlijk zijn situaties niet eenvoudig met elkaar te vergelijken: de zorg, de ziekte en beleving verschilt telkens. En dat is mooi: die verschillen. Want het zien en respecteren van deze verschillen leert ons meer dan er over te oordelen.
