Op Mon zijn bureau ligt een aanwijsstokje. Zo’n stokje dat leraren of sprekers bij een presentatie gebruiken om iets op een bord of scherm aan te wijzen. Voor Mon is het eerder een schuifstokje. Hij gebruikt het voor iets wat op zijn bureau ligt naar binnen zijn rechterhandbereik te schuiven en doet dat inmiddels heel handig ook. Bijvoorbeeld het kommetje met druivensuiker naar voren schuiven. ‘Kun je me even helpen?’ Hij vraagt het tig keer per dag. Veel lukt hem niet alleen, toch ik laat hem vooral zo veel als mogelijk zelf doen. Want wanneer ik het allemaal voor hem doen, hem telkens ‘red’ als het ware, dan neem ik zijn probleem over en maakt het – in dit geval het aanreiken van de druivensuiker – tot mijn verantwoordelijkheid. Het is een valkuil voor me, maar ik ben er steeds beter alert op. Ik praat erover met mijn dierbare vriendin. We wandelen vandaag samen. Ze herkent het. Eeuwig geklaag en vervelend gezeur van een kennis, daar gaat ze niet (meer) op in: ‘Dan ben ik het voor haar aan het oplossen, dat moet ze zelf doen’. Wij zijn vandaag in het zuidelijkste stuk Limburg bij Banholt voor een afwisselende panoramawandeling door het veld en door dorpjes als Reijmerstok, Terlinden en Terhorst. De zon schijnt, het is 23 graden, heerlijk wandelweer dus. Het is een mooie, bijna vlakke wandeling over het plateau van Margraten met indrukwekkende vergezichten over Zuid-Limburg en de Belgische Voerstreek. Kapelkes en veldkruizen herinneren aan historische gebeurtenissen hier in de regio. We lopen vooral langs enorme akkers en uitgestrekte weilanden, hier en daar langs een bosrand. Allerlei kleuren omringen ons: witte wolken in blauwe luchten, uitgestrekte aardappelvelden vol mooie witte bloei, de vele tinten groen van weilanden en bermen, bietenvelden in donkergroen en in prachtige, stoere bomen langs de veldwegen of in het bos. Blauwe korenbloemen en bermen die prachtig rood kleuren van heel veel klaprozen. En de zon die dit alles schitterend doet schitteren. We lopen langs kapelkes en veldkruizen, door stegelkes en klaphekjes. Dan over een smal paadje tussen uitgestrekte weilanden met aan beide kanten schrikdraad. Maar dan schrikken we: er is een stuk schrikdraad weg, een paard zag dat ook. En hij zag ook dat het gras op het pad groener was. Dus een paard op ons smalle pad en met de schrikdraad er vlak langs, dat wordt spannend passeren. Mijn vriendin gaat voor. Ik laat haar zelf doen hoe ze het wil doen. Het lukt haar vast. Ik hoef haar niet te ‘redden’, ik help haar door haar vooral te laten. Ik kan zelfs afkijken hoe zij ze zich voorzichtig langs het prikkeldraad en het grote dier wringt. Gelukkig heeft het paard meer belangstelling voor het malse gras. We worden duidelijk genegeerd en komen veilig en zonder al te veel hartkloppingen langs. Nog een laatste kilometer langs vakwerkhuizen en mooi opgeknapte boerenhoeves. Midden in het dorp bij de kerk wacht ons heerlijke koffie en vlaai. Het was weer een mooie, kleurrijke en vooral leerzame middag.
