Niet loslaten maar anders vasthouden

Na een paar turbulente weken zet ik dagelijks kleine stappen naar een nieuwe werkelijkheid. Elke dag een beetje meer besef dat hij er niet meer (lijfelijk) is. Ik zette letterlijke stappen vandaag. 16.300 stappen om precies te zijn. Vorige week is Mon overleden, hij was een weekje ziek en mijn hoop op zijn herstel heeft niet geholpen. Mon overleed vorige week dinsdag toch nog onverwachts. Overdonderd door de vele berichtjes, appjes, bloemen, kaartjes en warme knuffels ben ik vandaag weer buiten en laat ik me omarmen door de Limburgse heuvels. Nog even getwijfeld: blijf ik wandelen, blijf ik schrijven maar na alle die lieve, warme berichtjes besloot ik te blijven wandelen en te blijven schrijven. Dat kan niet meer over Mon, de thuiszorg en thuis. Maar wel hoe ik hem mee neem in deze nieuwe fase van mijn leven. Het is geen loslaten maar anders vasthouden stond op een van de vele kaartjes. Ik loop vandaag samen met een geweldige vriendin in de omgeving van Gulpen. Met het zicht op een gezellig marktplein (dat maakt de zin in koffie hier straks naar afloop alleen maar groter) klimmen we gelijk de Gulpenerberg op. Een flinke klim over twee lange trappenpaden. Maar boven worden we al gelijk overdonderd door een prachtige panorama over Gulpen, Wittem, Wahwiller en Eys. Zoals de afgelopen dagen verrassend waren, zo verrassen is hier het landschap. Elke bocht die we maken is iets nieuws te zien. Leuke paadjes, klaphekjes, stegelkes langs veldkruizen en kapelkes. Over veldwegen en door weilanden naar Wahwiller en Wittem. Langs mooie wijngaarden en langs uitgestrekte akkers naar de rand van Eys. Langs de bloeiende bermen van het miljoenenlijntje waar ook een stuk berm in brand heeft gestaan. Door de stoomlocomotief? Ik las in de regionale krant dat ze in deze warme zomer geen stoomlocomotief maar een dieselbus inzetten. Verderop door twee donkere tunnels onder het miljoenenlijntje door waar aan de andere kant kabouters vergaderen. We storen ze niet en lopen door het mooie dal van de Eyserbeek. Via de buurtschap Cartils gaat het verder langs de Gulp. Het is warm, dor en droog vandaag. Hier en daar nog wat groene weilanden voor schaapjes en koeien. Drinken kunnen ze in de Selzerbeek of de Eyserbeek, waar ook hondjes met plezier een balletje achterna springen in het water. Steeds opnieuw overweldigen mij de prachtige uitzichten en panorama’s. Wat is een ruimte. Wat een rust. De kerk van Vijlen, het imposante klooster van Wittem, de brouwerij in Wylre en het drielandenpunt in de verte. Maar regelmatig zien we ook de rij Italiaanse populieren boven op de heuvels. Het Toscane van Limburg wordt het vaak genoemd, schitterend indrukwekkend. Op de terugweg naar Gulpen staan runderen midden op ons pad. We durven best langs die dikke billen, maar dan zien we de kalfjes erbij…..dus toch maar even zelf door het hoge gras van de wei. Beschermende moeders kunnen immers onvoorspelbaar zijn. Het buiten zijn is fijn, met een geweldige vriendin nog fijner, het zonnige Limburgs landschap, de imposante heuvels, het zijn ook vandaag kadootjes. Na de koffie naar huis waar niemand vraag hoe het was, geen Find-my-Iphone mij volgde en de foto’s in de cloud nog niet bekeken zijn. Zo raar, zo onwerkelijk. Hoe lang duurt het wennen….? Gaat het überhaupt wennen….?