‘Wat loop je met dat gele papier in je handen?’ Mon ligt nog op bed als ik ‘s morgens een paar keer langs hem loop om allerlei dagelijkse ochtenddingen te doen. Het is de bon van het rioleringsbedrijf. De monteur was er gisteren, de aanrechtafvoer doet het weer, de vaatwasser niet. Zal wel iets met de watertoevoer-kraan zijn, bedacht ik. De foutmelding van de vaatwasser bevestigde dat. Terwijl Mon nog ligt wakker te worden, besluit ik hem te laten rusten en later hulp te halen: straks bel ik de monteur, die kan me vast al telefonisch helpen. Mon vraagt door en op zijn verzoek ga ik op de knieën en maak een foto van onder-in-het-aanrecht. Mon legt het geduldig uit: links om met de wijzers van de klok mee is dicht, tegen de klok in is dus open….vooral goed doordraaien…het lukt…de vaatwasser doet het. Ik ben blij dat Mon me heeft geholpen. Ik vertel hem dat ook. Hij blijft er nuchter onder: ‘Ik heb ruim 25 jaar bij DSM/Sabic meer dan 1000 afsluiters open en dicht gedraaid.’ Toch raakt het me. Ik besef opnieuw hoe graag hij me wil helpen. Terwijl ik vooral stoer ik-los-het-zelf-wel-op dacht vergat ik hoe hij er voor mij wil en kan zijn. Ieder mens wil van waarde zijn, ik was dat weer even vergeten. Ik vertel mijn vriendin er over tijdens onze wandeling. Vandaag loop ik met haar langs de Geul, tussen Houthem en Valkenburg. Ik vind het een van de mooiste stukjes Limburg. Langs de spoorlijn naar Valkenburg, over brede veldwegen, genietend van de groengekleurde glooiingen die zich lijken te wentelen in de heerlijke zon. Langs groene akkers, uitgestrekte weilanden. Ik word vrolijk van het rood van al die klaprozen. Tegelijkertijd geniet ik van onze gesprekken. Zo in de buitenlucht krijgen al onze gedachten en woorden alle ruimte. Koeien hebben al vroeg ligpauze, paarden langs de Geul grazen hun dagelijks portie gras. Een praatje met een volkstuinmeneer die bloemen plant i.p.v. groenten….’omdat langslopende wandelaars dat ook heel mooi vinden’. Dat klopt, het roze van de rozen, je verwacht het hier niet, maar het is heerlijk geurig hier zo langs het spoor. Ik geniet, de hele dag. Bij Valkenburg lopen we terug door het mooie Ingendael, genietend van prachtige grillige, stoere bomen. Verder langs het pad met rechts een stoer stromende Geul en aan mijn linkerhand machtigmooie mergelwanden, het heeft iets magisch. Met boven mijn hoofd sierlijke wolken als mooie schilderijen in wit en lichtblauw lopen we terug naar ons startpunt. Thuis vertelt een blije thuishulp hoe de douchestoel weigerde en hoe zij en Mon dit samen oplosten. Wat zij niet wist, wist Mon en omgekeerd ook. We vergeten te vaak dat iemand die zorg nodig heeft ook een ander kan helpen. En dat ook wil. Omdat ieder mens van waarde wil zijn. Ik ga proberen dit niet meer te vergeten.
