Het zijn drukke weken nu na de crematie. Een boel dingen te regelen en op te ruimen. Er is nog altijd veel bezoek en ik probeer regelmatig van huis te gaan. Alles is nog wel wat vreemd en onwerkelijk. Het gevoel dat ik niet meer op de tijd hoef te letten is vooral nog erg onwennig. Toch wil ik van huis gaan, onder de mensen zijn en wandelen bijvoorbeeld. Zoals vanmorgen, vroeg genietend van het mooie ochtendlicht. Ik wandel samen met een dierbare bijna-buurvrouw. Die altijd oprechte belangstelling heeft. Ze wil mijn verhaal horen. ‘Drinken we koffie samen?’, appt ze. Bij haar? Bij mij? Of samen wandelen? Het werd wandelen dus. We lopen al vroeg ons dorp uit over de brug van het Julianakanaal richting Veldschuur en naar Meers. Het ochtendlicht is prachtig. We gaan over paadjes waar je normaal niet snel komt. Ik vertel over de afgelopen weken. Zij luistert vooral. Opeens houdt het pad op en staan we midden in een weiland. Hoe kan dat, het pad was er een paar weken geleden nog? Dan zien we dat het pad naast het weiland achter de meidoornhaag loopt. Fout gelopen, door het hoge gras het pad gemist. Terug dus. Daarna ging het langs de grindgaten en de uiterwaarden van de Maas naar Meers. De zon schittert prachtig tussen de bomen en over het water. Ik word er rustig van. Mooi ook hoe hier het landschap langs de Maas zich ontwikkeld. We lopen terug naar Stein waar we verder gaan langs de Ur, voorbij de kasteelruïne richting Scharberg. Ik deel hoe Mon ziek werd, zijn laatste dagen, het afscheid en over hoe nu verder. Dat ik niet altijd verdrietig ben, dat ik niet constant de pijn van het gemis voel. Het is er wel, maar niet altijd. Dat ik kan genieten van fijne gesprekken, van een mooie theatervoorstelling (die me ook op enig moment enorm kan ontroeren). Dat ik in de buitenlucht geniet van de geuren, de kleuren en het opruimen in mijn hoofd. We lopen verder over brede veldwegen naar het Krikersveld. Het is een mooi wandelgebied. Aan de dassenkuilen zie ik dat er ook goed ruimte is voor de dieren die hier wonen. Ik vertel ondertussen over het vele bezoek dat ik krijg, over dat ik ook van huis ga. Over de gesprekjes in de supermarkt of op de markt. Soms weten mensen niet wat ze zeggen moeten, soms schrikken ze wanneer ze me tegenkomen. Soms krijg ik goedbedoelde adviezen of zeggen mensen ‘foute’ pijnlijke dingen. Ik snap dat wel, maar het kan kwetsend zijn. ‘Ieder rouwproces is anders’ zegt ze dan. ‘Elke situatie is ook anders. Besef dat alles wat je doet goed is, niets is fout.’ Mooie woorden, ik ben er stil van. We lopen onder de drie viaducten van het knooppunt Kerensheide door. Prachtig mooi gesierd door een paintkunstenaar uit ons dorp. Schitterend mooi ook hoe deze man gevoel heeft voor kleuren, oppervlaktes en verhoudingen. Ons laatste stukje gaat door het Steinerbos en langs de grote roeivijver. De koffie met gebak bij haar in de tuin smaakt voortreffelijk. Alles is goed, niets is fout. Het blijft nog lang in mijn hoofd rondzingen…en dat is helemaal goed.
