Amerika heeft veel met me gedaan. Het was een fantastische reis, afgelopen september. Ik heb veel gezien en heel veel overweldigende indrukken opgegaan. Ook heb ik tijdens de rondreis mooie, inspirerende mensen ontmoet en prachtige gesprekken gevoerd. Over mijn leven, over de zorg voor Mon, over Mon zelf en hoe ik hem mis. Tegelijkertijd – vaak met bewondering – geluisterd naar de levensverhalen van mijn medereizigers. Ook bij mijn vriendinnen in Pennsylvania waren de gesprekken intens, inspirerend en vol vriendschap. Die gesprekken gaan nog dagelijks door mijn hoofd en ook vandaag tijdens mijn wandeling.
De regen van de afgelopen weken zorgde voor veel pratschj. Die wil ik graag vermijden, dus loop ik vandaag vooral geasfalteerd en ga daarbij op zoek naar de mooiste herfstkleuren rondom mijn dorp. Die vond ik al gelijk in het parkje bij de Martinuskerk. En daarna ook langs de Ur. Bij het Julianakanaal kleuren bomen en struiken 50 tinten geel, rood en bruin. Bovenop de Scharberg ligt een bontgekleurd bladerentapijt.
Die gesprekken in de VS gaven mij een nog dieper besef van hoe ongewoon de zorg voor Mon mijn leven destijds maakte. Terwijl ik door de Steinse natuur loop is het alsof ik vanuit een helikopter op dat leven terug kijk en zie hoeveel last ik had van alles en iedereen wat me langs de lat van een normaal leven legde, aangevuld met allerlei goedbedoelde adviezen. Maar ik zie tegelijkertijd dat Mon en ik samen ons leven vol zorg heel goed deden en ik geleid door mijn eigenwijsheid vooral deed wat ik vond dat nodig was.
Ik merk dat ik het lastig vind om erover te schrijven. Misschien komt het doordat ik te veel in mijn hoofd zit nu en zoek ik eerst naar ordening, naar alles-op-een-goed-rijtje-brengen. Schrijf ik daarom minder vaak over mijn mijmeringen in de buitenlucht? Of is het omdat ik regelmatig fietstochten maak op mijn nieuwe e-bike en dan foto’s maken onderweg toch wel een dingetje is?
Na de koffie in Meers is het stuk langs de Grensmaas guur en koud. De Maas stroomt behoorlijk hard, hier en daar staan de uiterwaarden blank. De vogels hebben feest in al die plassen water. Een torenvalkje hangt minuten stil in de lucht op zoek naar wat lekkers. Dan een duikvlucht en beet!! Bijzonder knap vind ik het hoe hij tussen al dat hoge gras zijn prooi vindt. Een wonderlijke wereld en die zo dicht bij huis is.
Op de terugweg door de Veldschuur weet ik het: net als dat torenvalkje gun ik me de tijd. Ik geef mijn overdenkingen de tijd. Blijf ik wandelverhalen schrijven of vul ik nu vooral alleen mijn dagboek met alle mijmeringen. Wordt het toch een boek of blijft het bij verhalen op mijn website? Ik geef het beter nog wat tijd en kijk nog wat rond. In de natuur en ook in mijn leven. Wat zie ik, wat beleef ik, wat voel ik. Dit hielp me ook tijdens de 14 jaar zorg voor Mon. Mijmeren en de overpeinzingen de tijd geven en tegelijkertijd genieten van alle mooie ontmoetingen en bijzondere gesprekken. En dan eigenwijs doen wat ik vind dat goed is. Dat hielp me toen en vast nu ook weer.
