‘Mooi om te zien hoe je hem helpt, maar tegelijkertijd ook heftig als ik zie hoeveel hulp hij nodig heeft om vanaf een stoel met zo’n tilapparaat in bed te gaan liggen.’ Ik sta er niet bij stil hoe bijzonder het voor mensen kan zijn als ze bij ons thuis zijn. Mon en ik hebben geen drempel om mensen een kijkje te geven in de zorg en de hulp die om Mon heen is georganiseerd en dan zien mensen wat ze zien. Zoals deze kennis die pas geleden bij ons thuis was en later nog haar appje na stuurde: ‘Onder de indruk! Chapeau voor jullie allebei! Maar vooral dank je dat je me zo in je leven binnen laat.’ En dan besef ik opnieuw dat wat voor Mon en mij gewoon werd voor anderen zeker niet is. Omgedraaid is dat ondertussen ook zo. Wanneer ik op verjaardagsfeestjes anderen hoor praten over hun verre vakanties, hun gezellige, spontane etentjes samen of indrukwekkende theatherbezoekjes, dan realiseer ik me: Oh ja, ze hebben een ander leven….Niet: ik heb een ander leven, maar zij hebben een ander leven. Zo gewoon werd mijn veranderde leven sinds het ongeval van Mon. Over dat gewone ongewone praat ik met een vriendin als we vandaag richting Nieuwstadt rijden. We willen vandaag genieten van de voorjaarszon en zijn benieuwd naar de lente in de mooie natuurgebieden Hohbruch (net over de Duitse grens) en het IJzerenbos bij Susteren. Dat werd beloond. Voorzichtig maken sneeuwklokjes steeds meer plaats voor meer groen en verschijnen overal al de eerste bosanemonen. Langs Duitse akkers en veldwegen naar het natuurgebied Hohbruch waar o.a. de buizerd, de grote bonte specht en de nachtegaal hun thuis hebben. Maar ook reeën en vossen zijn hier regelmatig gespot. We lopen door de mooie Duitse dorpjes Schmalbruch en Isenbruch. Onze weg gaat verder over mooie paden tussen velden en weilanden, afgewisseld met stukjes bos en hier en daar nog een poel. Weilanden glinsteren van een heerlijk voorjaarszonnetje, van de modder op de paden is niets meer te merken. Langs het meest westelijke punt van Duitsland loop je zonder dat het verder opvalt de grens over terug naar Nederland. Ook in het IJzerenbos zie je tussen de massaal afgebroken takken en bomen steeds meer lentegroen en bloeiende bodembedekkers ontspringen. Langs omgeploegde velden en mestgeurende akkers gaat het later bij Susteren verder naar het natuurgebied ‘t Hout. Een gevarieerd loofbos met populieren, zomereiken en essen. Langs een prachtig stukje oever van de Roode Beek over bospaadjes naar Nieuwstadt waar de Vloedgraaf statig en stoer meandert door het landschap langs het dorp. De zon is de hele middag goed gezelschap. Lange tijd was ik door de zorg voor Mon veel aan huis gebonden, sinds de herfst wandel ik twee keer per week door het prachtige Limburgse land. Lente…zon….groen…heuvels….beken en stroompjes….deze hele week is de weersvoorspelling vooral zon ☀️☀️…. ik kan het zomaar (weer) gewoon gaan vinden.
