“Nu is het jouw tijd! Nu ben jij aan de beurt!” Ik snap het wel als mensen dit zeggen, maar vind dat nooit fijn klinken. Het is waar, de 24/7-zorg voor Mon bindt me niet meer aan huis en ik kan meer mijn eigen ding doen.
Tijdens mijn wandeling van vandaag door de velden bij Wijlre denk ik na over die woorden, met vooral waarom ik deze niet fijn vind. Goedbedoeld woorden, dat is zeker zo, maar het lijkt alsof Mon in alles en altijd voorop stond. Alsof ik in al die zorgjaren veel te kort kwam en me moest wegcijferen. Dat ik veel moest inleveren, ik hoor(de) dat regelmatig. Toch voelt dat niet zo: natuurlijk was de zorg intensief, was ik aan huis gebonden en maakte ik keuzes. Maar net als bij mijn wandelingen wanneer ik kies waar ik mijn voeten neer zet tussen de brandnetels en de distels, zo koos ik ook steeds mijn sociale uitjes zorgvuldig uit. Ik deed niet aan alle gezelligheid mee, maar koos ook dan voor kwaliteit.
Inderdaad veel brandnetels en distels langs de kant in de Elkenrader-grubbe. Het paadje is nauwelijks te zien, ik ben vandaag extra blij met mijn lange broek en hoge wandelschoenen. Het is een prachtige wandeling,. De vergezichten over de akkers en weilanden zijn ook hier in dit deel van het heuvelland prachtig. Afwisselend is het ook vandaag: over graspaden, trappen op en weer af en door de stegelkes die weilanden met elkaar verbinden. Distels bloeien prachtig paars in deze tijd van het jaar en wisselen van kleur met rode klaprozen, blauwe korenbloemen en gele en witte kamille. Over de uitgestrekte aardappelvelden neem ik kerktorens van Wijlre, Nijswiller en zelf Vijlen waar. Dan langs kilo’s druiven aan de wijnstokken van een prachtige wijngaard bij Eijserheide. Daar loop ik weer het bos in en draait de route omlaag in zuidelijke richting.
Ik denk aan ‘mijn tijd nu’ en het veronderstelde ‘inleveren’. Nee, het voelt zeker niet zo. Ik heb geleerd te ondernemen en te balanceren. Keuzes te maken en zeker niet alles van Mon over te nemen of voor hem te doen. Het zou zijn afhankelijkheid alleen maar hebben doen toenemen. Ik heb geleerd om te regelen en niet achterover te leunen. Ik heb veel ondernomen, gedurfd en ook geleerd dat niet alles zomaar kan. Ik zat niet achter geraniums maar verkende de wereld via boeken en ontdekt bovendien hoe creatief je in huis (en tuin) kunt zijn. En niet onbelangrijk: hoe je huis en tuin je persoonlijke sportschool kunnen zijn. Zeker die tuin was (en is) daarbij ontspanning.
Bij het zwartgeblakerde stoppelveld dat vorige week vlam vatte sta ik even stil. Je ruikt de brandlucht nog. Gelukkig bleef het Eyserenbos gespaard. In dat bos heb ik tussen de bomen door een prachtig uitzicht over het heuvelland. Het doet denken aan Toscane, maar dan in Limburg.
Via smalle paadjes en stoere veldwegen loop ik langs de voormalige kalkoven Dikkebuiksweg terug naar Wijlre. Ik steek de overweg van het Zuid-Limburgse stoomtreintje over en voorbij het nostalgische stationnetje van Wijlre kom ik terug bij het startpunt van mijn route.
Die 14 jaar zorg heeft mij zo veel gebracht. Het mooiste was misschien wel dat we samen leerden praten over het leven, over doodgaan en alleen verder. Het hielp me om in de laatste dagen van Mon bij hem de juiste woorden te kiezen. En te zeggen wat ik nog wilde zeggen…. en dat voelt zeker niet als wegcijferen.
