Doe je het zelf?’ Ik vraag het Mon regelmatig en bewust ook. Maar nog vaker wacht ik op zijn vraag voor hulp. Natuurlijk heb ik het meestal zelf sneller gedaan, maar inmiddels heb ik geleerd me in te houden en niet altijd alles direct voor hem te doen. Bij mijn lezingen was dit vaak een belangrijke interactie met de zaal, vooral als het ging over overbelast raken door de zorg. Ik noemde dan vaak als voorbeeld: ‘Wanneer ik hem 3 dagen achter elkaar zijn pantoffels aan zijn voeten schuif, houdt hij de vierde keer zijn voeten gereed.’ Vanuit het publiek was dan altijd veel herkenning. Ik praat over dit zoveel-als-mogelijk-aan-hem-overlaten met een vriendin. Ze vergezelt me vandaag bij een mooie heuvelachtige en uitzichtrijke wandeling tussen Nuth en Schinnen. Ze werkt in de zorg en begrijpt het gelijk. Ook zij ziet dat we – gedreven door het goede gevoel dat zorgen voor een ander kan geven – regelmatig te veel willen zorgen, ook in de professionele zorg. ‘Het maakt mensen juist afhankelijk’, zegt ze. We hebben er onderweg een mooi gesprek over met veel herkenning en onderling begrip. Langs de vijvers in Nierhoven, een onbekend stuk van de Platsbeek en later ook langs de mooi meanderde Geleenbeek genieten we van het frisse buitenzijn en van nog meer diepgaande gesprekken. Op de brede landwegen zorgden traktorbandensporen voor veel modder. Hier en daar is het behoorlijk glibberig. Verderop is een omgewaaide boom boven een door het water diep uitgehold pad best nog een uitdaging. Door het bos verder en over de vele voetpaadjes en graspaden ontbreekt ook de humor niet. We genieten van de indrukwekkende luchten en prachtige uitzichten. Ondanks de nevelige luchten is in de verte de overdekte skibaan in Landgraaf goed te zien. De enorme afwisseling in veldwegen vallen vandaag extra op. Ik vind dat prachtig. Ondertussen delen we ervaringen, hoe het voor mij is zo intens voor Mon te zorgen, hoe zij veel voldoening haalt om kinderen in het passend onderwijs te begeleiden. Zij trekt dan weliswaar geen pantoffels aan, maar de kinderjasjes zijn regelmatig onderwerp van gesprek met haar collega’s. Effe snel jasjes aandoen gaat sneller, maar een kwartiertje later op school maar dan wel zelfstandig de jas aan heeft zoveel meer waarde. We hebben veel te bespreken….we lopen twee keer fout door al die gesprekstof. Gelukkig wijst Komoot ons direct wanneer we van het padje af zijn. We lopen na de koffie met vlaai verder langs een rustige Mulderplas waar de eendjes als professionele boa’s over het water turen. Via de buurtschappen Thull en Nagelbeek, langs de zandgroeve en een van de betere stroopfabriek in Limburg…in Nederland…? Want de allerlekkerste stroop komt uit Schinnen en smaakt heerlijk bij een boterham met roggebrood met oude kaas. Je kunt er me voor wakker maken. En die boterham smeren, dat doe ik zelf…!
