Mon en ik slapen al een aantal jaar niet meer samen. Dat klinkt als ‘Lieve help!’, maar zo ervaar ik dat niet. Toen Mon op enig moment de trap niet meer op kon, zijn we beneden gaan slapen. In het appartement bij ons huis was de slaapkamer van mijn schoonouders nog ingericht, we bedachten ons niet lang en namen die vanaf toen elke nacht in gebruik. Tegen elkaar aanliggen lukt ook toen al niet meer al, daarvoor heeft Mon te veel pijn en te grote ongemakken. Maar onze gesprekjes in het donker werden prachtig dierbare koestermomentjes. Totdat ook dit bed voor Mon te ongemakkelijk werd en hij ook ‘s nachts in het hoog-laag-bed in onze woonkamer sliep. Ik sleepte (en sleep) maandenlang elke avond met een dekbed en sliep zo een aantal maanden bij hem op de (te kleine) bank in de woonkamer. Ik had een zg. koppelbed kunnen regelen maar deed dat bewust niet. Verlangend naar mijn eigen bed, misschien nog meer verlangend naar gewoon ook elke dag even alleen zijn, vertrok ik na een tijdje elke avond naar boven. Nu kruip ik elke ochtend, terwijl Mon nog in zijn hoog-laag-bed ligt, met een eerste kopje koffie, nog effe heerlijk onder het dekbed dat nog op de bank ligt. (Ik vind het de allerlekkerste koffie van de hele dag.) Dit samen de dag beginnen kwam al snel in de plaats van de gesprekjes in het donker. Op de dagen dat de thuiszorg ‘s morgens komt, zet ik de wekker. Om deze nieuwe koestermomentjes vooral niet over te slaan. Het is een beetje bewolkt vandaag, regen dreigt. Toch besluit ik samen met een dierbare vriendin te wandelen. We rijden richting de Limburgse heuvels en lopen vanaf Baneheide over het plateau van Bocholtz en door de beekdalen van o.a. de Eyserbeek en de Selzerbeek naar Eys. Het is behoorlijk warm vandaag maar de zon laat zich niet zien. De luchten dreigen en een flinke wind blaast behoorlijk, het geeft een aangename verkoeling. Onze route gaat over smalle graspaadjes, over veldwegen en door weilanden. De heuvels, glooiingen, al die beekdalen, het is behoorlijke klimmen. Maar dat biedt vooral prachtige panorama’s over de hellingen van het Zuid-Limburgse heuvelland. In de verte ligt het drielandenpunt en zie je het Duitse Aken. Behalve monumentale boerderijen en vakwerkhuizen maken stegelkes en veldkruizen het typisch Limburgse plaatje compleet. We lopen richting Eys en steken de spoorlijn van het miljoenenlijntje over. Een stoomtrein die door de Limburgse heuvels tuft, met overigens een prachtig authentiek stationnetje in Simpelveld. Na de koffie lopen we via een lang trappenpad weer flink omhoog. We worden beloond met opnieuw een prachtig uitzicht over het heuvelland. Het maakt ons regelmatig sprakeloos, zo mooi is het hier. Nog een laatste kilometer, waarbij we verrast worden met een prachtige bosrand met beukenbomen die wel tot in de hemel zo hoog reiken. Het was een mooie route, broeierig warm dat wel en na al dat geklim slaap ik vast goed vannacht. Met morgenvroeg weer een nieuw koestermomentje. Ik kijk er naar uit.
