Opruimen is zeker niet alleen maar dozen en kasten leegruimen, ook het internet in huis is deel van dat opruimen. Alles m.b.t. computers, internet, wifi, kabels en andere aansluitingen op het worldwideweb in mijn huis. Ik had er nooit geen omkijken naar, Mon wist alles, regelde alles. Gelukkig heb ik nu fijne hulp van een goede vriend, die kabeltjes en kastjes voor mij (letterlijk) ontrafelt en ordening aanbrengt in deze voor mij deels onbekende wereld. Mon zat elke dag een paar uurtjes aan zijn PC, soms surfend, soms een filmpje kijken, kocht zo af en toe online of verdiepte zich in de geschiedenis van de wereld. Die PC staat nu eenzaam in de woonkamer. Zo af en toe ben ik nieuwsgierig genoeg om daar te zoeken en te leren over hoe, wat en waar hij heeft bewaard. Wat is het, begrijp ik wat ik vind, heb ik het nog nodig enz. Tijdens mijn wandeling vandaag door de open velden en uitgestrekte weilanden rondom Bingelrade en Jabeek gaat dat allemaal door mijn hoofd. Het is een mooie, zonnige dag en de kleuren van de herfst zijn prachtig. Na de dorpskernen Bingelrade en Jabeek loop ik samen met een goede vriendin ongemerkt de Duitse grens over en langs rijkgekleurde bosranden gaat het dan naar het Duitse Süsterseel, waar de Kaffee mit Kuchen herrlich smeckt. Onderwijl vertel ik over wat ik vind en ontdek. Over de Franse film, die mij jaren geleden in een bioscoop ontroerde en waar Mon eindeloos het internet voor afzocht. Die film vond ik een paar dagen geleden. Hij had hem gevonden en on line gekocht. Nooit geweten…. Opnieuw maar nu dubbel ontroert heb ik weer gekeken. Na de koffie lopen we verder langs de uitgestrekte velden voorbij het rustige dorpje Hillensberg. Het is heerlijk uitwaaien in de frisse wind hier en in het herfstzonnetje is het heerlijk genieten. De kerktorens van Wehr, Jabeek, Bingelrade en in de verte zelfs van Sittard zijn mooie, markante ijkpunten in het landschap. Zo hier en daar gaat het in deze vlakke wandeling toch een beetje stiekem omhoog. Ik vertel over de 14 jaren voor hem zorgen, maar ook hoe Mon voor mij zorgde. Op zijn manier en hoe hij vooral vond dat ik veilig moest zijn. Dat er nu vreemde (gelovige) mannen kunnen aanbellen en ik destijds de noodzaak niet zag van de deurketting (Mon stond er op), maar nu heel blij ben met de kierstandhouder op de voordeur. Hoe hij op zijn manier voor mij zorgde, het kan me nog steeds ontroeren. Door klaphekjes over smalle paadjes lopen we verder, tussen weilanden door waar koeien ons loeiend lijken te begroeten. Het lijkt inderdaad maar zo, achter ons horen we de boer met zijn kar, dat is vast de herkenning bij de koeien. Door het mooie natuurgebied De Waart gaat het kronkelend en via trappetjes omlaag richting Viel. Straks zijn ook hier geen bladeren meer aan de bomen en verander de natuur naar het winterseizoen. Een nieuwe fase, net als mijn leven nu. Een nieuw leven waarin Mon regelmatig (in mijn hoofd en hart) voorbij komt. Hoe blij ik ook nu nog dagelijks ben met zijn zorg-voor-mij. Dat zal vast zo blijven. Ik hoop het ook.
