‘Lieve Help! 14 jaar intensieve zorg voor je man. 14 jaar!! Wat zwaar en wat een opoffering!’ Ik dacht nog: Moet dat nou zo hard hier op het terras? Ze vond schijnbaar van wel of misschien was ze zich haar felheid niet bewust. Ik ontken het niet, het waren zeker intensieve jaren, de zorg voor Mon was alles behalve eenvoudig.
Maar alleen maar zwaar en heftig was het zeker niet. Want ik heb vooral veel geleerd. Over mijzelf, waar zit mijn kracht en mijn creativiteit. Veel mensenkennis opgedaan en ook erg beseft wat wel kan en hoe dan. Toch hoorde (en hoor) ik vaak als eerste de nadruk op het zware van mantelzorg. Jammer dat in de media met name deze kijk op mantelzorg voorop staat. Het andere uiterste komt ook regelmatig in beeld: dat je het vooral uit liefde doet. Maar wat was het voor mij: was het vooral zwaar en intens of zorgde ik voor Mon voornamelijk uit liefde?
Het gaat allemaal door mijn hoofd als ik door het Bunderbos loopt. Vandaag ga ik op zoek naar de daslook die hier in het voorjaar volop bloeit. Mijn tour begint bij Bunde en al gelijk heb ik een flinke klim door dit prachtige hellingbos omhoog. Ik loop veelal over kronkelende bospaadjes, afgewisseld met flink overwoekerde graspaadjes. Ik hoor overal het watergekletter van al die bronnen die hier uit de boshellingen ontspringen. Of van kronkelende beekjes die op weg naar de Hemelbeek en de Maas hun weg zoeken. Tussen het frisgroen van de bomen zie ik gelijk hoe witte bosanemonen, als dekens gespreid de bodem bedekken. Het is een mooi gezicht. Bovenlangs loop ik langs de bosrand, aan mijn rechterhand uitgestrekte weilanden en akkers richting de Schieversberg en beklim de Snijdersberg. Dan voor me: overal daslook! Prachtige witte dekens van daslook, zover als ik kijken kan. Adembenemend mooi!
Het zijn veel pittige klimmen vandaag. Paadjes met modder en omgevallen bomen dwars over het pad zijn uitdagingen. Ik klim erover heen of loop om. Ik volg een van de beekjes door een duiker onder de spoorlijn. Het is donker voor mijn ogen, glad onder mijn voeten. Ik doe het, ik durf het. Niet alleen de omgevallen bomen zijn hindernissen of uitdagingen. Zo doorkruis ik in Geulle een wielerparkoers en ontwijk wielrenners die met een rot vaart de bocht naar beneden nemen.
Op de terugweg naar Bunde wijst Komoot me een smal bospad omhoog. Stoer loop ik langs het niet te missen verboden-toegang-bord. Even zoeken naar het pad, maar ik ga omhoog. In het ergste geval draai ik om. Een onoverzichtelijke, pittige klim, maar ik kom boven. Dan een volgende pad omlaag, weer met een zelfde verkeersbord nu aangevuld met Gevaarlijk terrein! Betreden op eigen risico! Afkalvend voetpad! en Leefgebied Wilde zwijnen! Niet te missen waarschuwingen. Toch loop ik omlaag. Het voetpad is hobbelig en soms erg smal, maar ik kom heelhuids beneden. Het laatste stuk langs de spoorlijn, een trappenpad en een tweede duiker. Opnieuw donker, nat en glad.
Het was een prachtige wandeling vandaag door een van de mooiste bossen van Limburg. Het was ook een metafoor voor de jaren dat ik voor Mon zorgde. Ups and downs hebben en leren te durven en te doen. Dingen op je pad tegenkomen die je niet kunt veranderen maar zien hoe je er anders mee kunt omgaan. Donkere duikers en afgekalfde voetpaden: risico’s en tegenslagen leerden (en leren) me hoe creatief je kunt zijn. Omgevallen bomen, ik leerde (en leer) van obstakels wat kan en hoe dan.
Crisis in je leven leert je je krachten te zien of te ontdekken en leert je die te benutten. Dat is wat die 14 jaar zorg voor Mon mij vooral gaven. Dit zou niet onderbelicht moeten blijven. Het mag wat mij betreft op de voorpagina.
