Oplossingen van een ander

Leven in balans, Mantelzorg, Zorg & Welzijn 5 Reacties

‘Kijk je goed uit?’ Mon ligt op de bank als ik mijn lippen stift en mijn tas pak om richting Brabant te rijden om naar een bijeenkomst met zorgprofessionals te gaan. ‘Stuur je een berichtje als je er bent?’ Hij hoeft het eigenlijk niet te vragen: het is al lang een stilzwijgende afspraak tussen ons. Ik whatsapps als ik er ben en voordat ik daar na afloop weer vertrek. Ik vraag me al lang niet meer af of anderen dat misschien stom vinden. Mon en ik varen er wel bij, dus doen we dat.

Ik geniet van die langere autoritten. Ik zie het als extra denktijd. Radio 1 op de speakers, de uitgestrekte groene weilanden en de prachtige bonte herfst in de bomen langs de snelweg stimuleren tot afdwalen naar mijn dingen-van-deze-week, naar mijmeringen over mijzelf en de dromen die ik ook voor Nederland droom.

Het was een bijzondere week. Ik kreeg veel reacties op mijn blog ‘Nieuwsgierig zijn’, misschien nog wel het meest op vooral dat invullen voor een ander en veronderstellen/oordelen dat je wel weet hoe het bij de ander zit of verder moet. Het zit vaak in de kleinste opmerkingen of suggestief in de gestelde vragen. Ik let er nu ook bij mezelf meer op. Zijn het echt open vragen die ik stel? Heb ik oprechte belangstelling voor het verhaal van de ander? Ik ontdek dat het niet eenvoudig is om echt goed te luisteren.

Ik denk terug aan het gesprek dat ik eerder deze week had met een moeder van een meervoudig gehandicapt kindje. Over haar zoektocht bij instanties, professionals, overheid en internetsites. Een intelligente vrouw, krachtig en energiek ook, maar die vooral tegen muren en kastjes aanliep. Ik probeerde naar haar te luisteren, niet te oordelen of suggesties te doen. Ik herken het zo ontzettend goed: ook ik besteedde heel veel tijd op het world-wide-web zoekend naar antwoorden op al mijn vragen. Zeker de eerste jaren na het ongeval had ik behoefte aan een (menselijk) wegwijzer, die ik ook later niet meer vond. In plaats daarvan ontmoette ik velen die me wilden helpen of ondersteunen, die oplossingen voor me wisten. Ja, ik kreeg heel veel goede bedoelingen over me heen gestort.

Onherroepelijk moest ik denken aan het interview dat ik vanmorgen las: een gesprek met de bedenker van de mantelzorgcomplimentenpas.  In het artikel wordt deze uitvinding een kampioen-scrabblewoord genoemd, ik vind het eerder een jeukwoord. 😉 Het gaat over pasje – uiteraard met een verdienmodel – bedacht om mantelzorgers met mantelzorguitstapjes uit de tent te lokken (ja, echt, het stond er letterlijk).

Mensen willen graag helpen en denken al snel te weten wat je nodig hebt. Men denkt te zien (of veronderstelt) dat vooral de zorg die je voor je naaste doet zwaar en belastend is. De draaglast van mantelzorgers en de daarbij veronderstelde hulpbehoevendheid van mantelzorgers staan steeds op de voorgrond in de media en bij instanties werden we al snel een nieuwe doelgroep, die vooral ondersteuning nodig heeft. Of waardering, vaak in de vorm van afleiding van de zorg, terwijl ik graag wil (leren) leven met de zorg voor Mon. Ik maak me zorgen over dit stigmatiseren van mantelzorgers. Dat willen helpen in de vorm van ondersteunen is hardnekkig, het duwt mantelzorgers snel in een slachtofferrol. Het ontkracht me en maakt me afhankelijker dan dat ik zelf wil. Mantelzorg is een fenomeen en geen probleem, maar door het een probleem te noemen kan men aan de slag om het op te lossen.

Ik vervolg zuchtend mijn weg en luister naar een gesprek op Radio 1. Ik val midden in een interview, waarin een mevrouw vertelt over haar project. Iets met duurzaamheid. Ze heeft het over steun en advies….. Het woord steun trekt mijn aandacht (mantelzorgers ‘moeten’ immers van alle kanten en door iedereen gesteund), maar mijn echte aandacht gaat uit naar advies….Advies….want da’s vandaag DE eyeopener.

Wat als de lokale mantelzorgondersteuning geen steunpunten waren, maar adviescentra? Sommige steunpunten mantelzorg noemen zich lokaal of regionaal expertisecentrum, maar de echte expertise zit volgens mij bij mantelzorgers. 😉 Maar met dat waar je – als mantelzorger – vragen over heb, hoe mooi zou het zijn als je daarmee terecht kunt bij een adviescentrum bij jou in de buurt? Ik droom verder: het zou een adviescentrum kunnen zijn niet alleen voor mantelzorgers, maar ook voor organisaties en werkgevers, voor iedereen die iets met en voor mantelzorgers wil doen of betekenen. Mooi woord is dat: advies, het past bij eigen regie, zelfredzaamheid en onafhankelijker worden van de overheid. Het past bij erkenning van en investeren in mantelzorgers. Het past bij kantelen: de overheid organiseert het niet meer zelf maar faciliteert en adviseert. Het past als die wegwijzer die ik de eerste jaren na het ongeval zo graag had willen hebben. Een instantie die de mogelijkheden onder een vergrootglas legt en de keuze bij mij laat, hoe mooi is dat? Het past bij de behoefte van al die mantelzorgers voor minder kastje-en-muur-zoektochten.

Ben ik het nu aan het invullen voor de gemeente, denk ik nu te weten wat goed is voor de mensen in de gemeentehuis? Reik ik hen nu oplossingen aan, waarvan ik steeds roep: ‘Bedenk het niet voor me, maar breng me bij mijn eigen oplossingen.’Ik bedenk dat ik het hen ga vragen. Maar als ze nu alvast willen reageren, dan kan dit uiteraard onderaan dit blog.

8 november 2015

< VorigeVolgende >

Reacties 5

  1. Zo zie je maar dat iedereen zijn allergieën heeft. Advies is een van de mijne. Ligt er dicht bij: weet je wat jij zou moeten doen? En dan komen met een suggestie die mij niet helpt……
    Het blijft dus zoeken en een evenwicht zoeken tussen wat men doet en wil bereiken….

    1. Hoi Elina, je reactie maakt me weer blij. Je beschrijft precies zoals ik het ook niet wil. Ik zie het meer als een adviescentrum waar ik naar toe kan, maar het hoeft niet. En inderdaad advies is nog altijd niet iemand iets opdringen of ‘de les lezen’.
      Lieve groet,
      Marjo

  2. een adviesbureau dat faciliteert en adviseert? Dat zou een mooie bespreekcasus kunnen zijn aan dialoogtafels van ZorgVerandert. Ik zie als (vrijwillig) dialoogbegeleider iedere keer weer hoe de eigen kracht zichtbaar wordt en dat gezamenlijk zoeken naar oplossingen/ delen van ervaringen (tips en successen) een beweging inzet. Ik hoop nog eens mee te maken dat (leveranciers van de)gemeente en burgers samen aan mijn dialoogtafel plaatsnemen. Dan komen er ook knelpunten naar boven, die op zich weer een kans op verbetering of zelfs innovatieve ideeën kunnen genereren. Dit is niet als advies bedoeld, eerder als uitdaging aan alle betrokkenen: http://www.zorgverandert.nl

    1. Dag Joke, Goed dat je reageert. Het geeft me de gelegenheid om nog wat meer nuance te noemen. Ik zie het meer als: een gemeente faciliteert mantelzorgers en ander burgers en een (lokaal) steunpunt mantelzorg is dan een adviescentrum voor alles en iedereen mbt mantelzorg. Maar het blijft een mooi onderwerp voor aan een dialoogtafel. Ik hoop dat mensen zich inderdaad uitgedaagd voelen om dit thema uit te diepen. Je daagt mij in elk geval uit 😉

  3. Mensen de weg wijzen in de mogelijkheden die er zijn, en vervolgens zelf laten kiezen. Dat is waar ik destijds als ouder van mijn gehandicapte kinderen het meest behoefte aan had. Lees erover op mijn blog.
    Omdat dat nergens zo werd aangeboden, ben ik toen zelf maar met zulke adviezen begonnen in mijn vakgebied, de woningaanpassingen. Al is het een druppel op een gloeiende plaat, ik merk dat dit in een behoefte voorziet.

Laat een antwoord achter aan reisjogro Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *