Vandaag is weer zo’n dag: een piekerdag, een ik-ben-een–beetje- moedeloos-dag. Soms zijn zulke dagen er. En volgens mij heeft iedereen dat wel. Dat troost me dan ook wel weer. En ook de gedachte dat het overgaat, dat helpt. Ik ben van huis uit een optimist, iemand met een positieve kijk op de dingen, maar vandaag heb ik een piekerdag.
Op zo’n dag zie ik de toekomst somberder dan anders. Mijn man en ik worden samen oud, dat willen we tenminste allebei graag. Maar sinds hij in december 2008 gehandicapt raakte heeft dit samen-oud-worden een andere, diepere betekenis. Hoe worden we samen oud, hij nu al hulpbehoevend en ik nu reeds zijn belangrijkste helper? En wat als ik ouder word en lichamelijk slechter kan….wat dan…..? Vandaag weet ik hier geen antwoord op. Ik spreek mezelf toe: dat ik dit antwoord nooit vooraf weet en dat de tijd dit zal leren.
Op zo’n dag als vandaag dan wantrouw ik de hele wereld en alle goede tips die ik krijg, die bekijk ik met de nodige argwaan. De allergrootste van vandaag: ik zet mijzelf te weinig centraal in mijn eigen leven, ik houd te veel rekening met anderen.…….zegt een vriendin. Dat doe ik mijn hele leven al zo’n beetje, zegt ze. Steeds eerst wat de ander wil, wat de ander van mij wil, wat de ander mooi vindt dat vind ik dan ook mooi of wat de ander belangrijk vind, dat ben ik het te vaak mee eens. Het komt vast deels uit mijn opvoeding, deels omdat ik vrouw ben, deels omdat het in mijn genen zit en wanneer je dit al 54 jaar zo doet, hoe doe je dat dan opeens zomaar anders….Ik pieker dus….
Jezelf centraal zetten in je eigen leven, dat is belangrijk en dat snap ik best. Niet de ander voorop, maar jezelf centraal zetten. Maar waar en wat is mijn prikkel om dit anders te doen? Wat brengt het me, wat geeft het me, ik zie het nog niet. Voor anderen klaar staan, dat geeft waardering, mensen vinden me aardig en doen ook wel eens iets voor mij zonder dat ik dat hoeft te vragen.
Op de lange termijn geeft je dit geen voldoening, is het advies van die goede vriendin. Je wordt afhankelijk van de mening van de ander, je eigen mening is teveel die van een ander. Dit aanpassen aan de ander gaat ten koste van je eigen ik en kost je bergen energie. Je maakt je te afhankelijk van de ander, die bepaalt straks hoe jij je leven leidt. Wijze raad en het klopt vast, maar hoe maak ik die ommezwaai… Pff…ik word er op een dag als vandaag moedeloos van. Ik weet niet hoe dit anders kan…
Volgens mij is dit voor elke vrouw, elke echtgenote, elke moeder, elke dochter lastig. Voor mij als mantelzorger van mijn echtegenoot komt daar nog een schepje bovenop. Het klinkt zo simpel aan de keukentafel: “Vanaf vandaag zet ik mijzelf centraal en dus smeer je je brood maar zelf met slechts één (beperktfunctionerende) hand.” Of: “Vanaf vandaag sorteer jezelf je medicijnen maar, het zijn immers ook jouw medicijnen.” En ook: “Nee, de usb-stick inpluggen doe je maar zelf, net als de batterijen in de muis doe je zelf maar verwisselen, het is ook jouw PC.” ……Werkt het zo?
Kun je jezelf überhaupt centraal zetten in je eigen leven als mantelzorger? Mijn echtgenoot heeft dagelijks hulp nodig, ik help hem bij veel dingen. Bij zijn dagelijkse verzorging en bij zijn dagelijkse bezigheden. Of doe dingen voor hem in- en om het huis. Dingen voor hem te pakken of te doen en die kunnen wachten, dat vindt hij prima en vanzelfsprekend als het niet gelijk gebeurd. Dan kies ik het moment dat het voor mij uitkomt, is dit al kiezen voor mijzelf? Is dit jezelf centraal zetten in je eigen leven? Als hij naar het toilet wil, dan stop ik waar ik mee bezig ben en help hem. Ook ’s nachts help ik hem in- en uit bed en naar het toilet. Gelukkig ben ik een goede slaper en val na zo’n onderbreking weer gemakkelijk in slaap.
Ik deel de mantelzorg met lieve vrienden, familie en buren. Ze helpen waar ze kunnen en als ik het vraag: in en rondom het huis en huishouden, passen op bij mijn #zorgvoormijzelfavondje, springen bij in de zorg voor mijn echtgenoot. De dagelijkse verzorging ook vooral uitbesteden is het advies van professionals om ons heen. Dat begrijp ik best, want mijn rollen vervagen: de rol van echtgenoot, partner en zorger lopen sterk door elkaar heen. Maar los ik dit op met de dagelijkse verzorging uitbesteden: iemand anders (telkens iemand anders) komt hem wassen en aankleden en ik mis dit lijfelijk contant met hem en verder rest mij een badkamer om op te ruimen. Wat voegt dit toe? Hoe is dit jezelf centraal zetten in je eigen leven? Bovendien de boterham-smeren en de batterijen vervangen in zijn muis, moet dit dan ook niet uitbesteed?
Hoe doe ik dat dan: kiezen voor mijzelf? Ik weet het (nog) niet. In mijn omgeving zie ik zeker voorbeelden van mensen die zichzelf centraal zetten, zelfs in een andermans leven zichzelf op de voorgrond willen plaatsen. Dat wil ik niet, maar is het niet zo dat je van je grootste allergie kunt leren? Want wat kan ik leren mensen die zichzelf op de voorgrond zetten….Misschien moet ik hierover eens piekeren….
Ik besef -diep van binnen – dat ik dit kiezenvoormijzelf wel moet willen en ook moet doen. En dat vraagt moed. MoeD met een D. Voorlopig maar eerst deze piekerdag…. En morgen, morgen is er vast een betere dag.
Tot slot: In dit blog staan heel veel vragen en vraagtekens. Dat zijn geen vragen aan de lezers van dit blog. Ik schreef dit blog vooral om mijn hart te luchten en het gevoel te delen.
10 december 2012
Reacties 9
Vast en zeker!
Dank je Astrid, je hebt gelijk: een betere dag is er vandaag!
Groet,
Marjo
Leuk he, die mensen die allemaal weten wat goed voor je is! En ondertussen jouw vragen niet beantwoorden maar die wel zorgen dat je aan jezelf gaat twijfelen. Zoals zo vaak schrijf je weer eens op wat ik zelf ook denk.
Geniet van je zorg voor jezelf momenten en van je heerlijke buren.
Hallo Eliane,
Dank je voor je begrip. Ik voel me er door gesteund. En ik koester en geniet zeker van mijn zorgvoormijzelfmomenten.
Groet,
Marjo
Lieve Marjo, ik begrijp je piekerdag, maar ik begrijp je probleem niet. Of je jezelf wel genoeg centraal stelt? Wat een rare vraag. Moet je jezelf centraal stellen? Hoe doe je dat? Ik heb geen idee. Ik ga er ook maar niet over nadenken, want dan raak ik mezelf kwijt.
Kiezen voor jezelf is wat anders. Als ik kies voor mezelf dan zet ik mezelf niet centraal. Dan ben ik in harmonie met mezelf en mijn omgeving. Dan ben ik één met mijn omgeving. Betekent voor mij kiezen voor de juiste omgeving. En inderdaad…. dat vraagt dat je keuzes maakt. Voor mij heeft dat niets te maken met jij eerst en dan de ander, je man helpen of niet. Dat heeft voor mij te maken met balans. Krijg je net zoveel energie van je omgeving als je geeft. Een ander helpen kan veel voldoening en energie geven. Iemand helpen die dat niet kan waarderen, dat vreet energie. Dan kun je kiezen….. pas ik daar of niet. Past die persoon bij mij of niet.
Geen idee wie er dan centraal staat.
Zo, dat moest ik even kwijt. Voor mijn eigen energiebalans 🙂
Liefs, Cora
Hoi Cora,
Dank je voor je openheid. Het helpt me in mijn denken (soms dus ook piekeren) over Centraal Staan.
Net als jij vind ik het belangrijk om die balans te hebben en te houden. Op zo’n piekerdag mis ik die, maar gelukkig zijn niet alle dagen piekerdagen.
Groet,
Marjo
Lieve Marjo, ik ben blij dat jouw dierbare vriendin Cora reageerde op jouw blog. Ik sluit me nl helemaal bij haar aan. Ik werd in 1e instantie een beetje kriegel van je verhaal. Jezelf centraal stellen, ik vind het zo’n moderne onzin. Kan het niet meer horen, dit wordt MIJN jaar, ik ga nu voor MEZELF, ik zorg teveel voor anderen nu ben IK aan de beurt.
Laat je dat niet aanpraten, het gaat om de balans, zoals Cora ook aangeeft.
En dat jij geen eigen mening en visie zou hebben, nou dat herken ik helemaal niet. Jij bent een van de krachtigste mensen die ik ooit ontmoet heb, met een uitgesproken eigen mening waar je ook voor uit durft te komen. En zeker ben je ook een mens van harmonie en vrede, maar is dat niet heerlijk in deze egoistische tijd.
Lieverd, pieker niet teveel, blijf wie je bent want je bent een geweldig mens.
Hele dikke knuffel van mij, Riet
Lieve Riet,
Dank je voor je opbeurende reactie. Dit kan jij als geen ander, omdat jij ook zo’n geweldig mooi mens bent.
Het ene geweldige mens spreekt het ander toe en helpt haar, haha.
Dank je, vooral door jouw reactie en die van Cora zet ik dingen in een ander perspectief en “plak” niet te veel aan elkaar.
Het voelt goed zulke fijne mensen om me heen te hebben.
Dikke knuffel,
Marjo
Marjo, ik heb genoten van deze blog.
Ik doe je tekort als ik zeg dat ik deze zelf had kunnen schrijven.
Dat had ik immers nooit gekund maar het is wel een sfeertekening die voor een groot deel ook op mijzelf van toepassing is. Al lezende kijk ik in de spiegel. Altijd klaar staan voor een ander, willen helpen. Daarna kom je zelf. Die volgorde klopt niet maar bij sommige mensen gaat het wel zo. Zo bepalen anderen jouw agenda. Ik weet het.
Wij zijn allebei optimist met een positieve kijk op het leven. Toch regelmatig van die piekerdagen. Jij hebt mooie mensen, vriendinnen om je heen! Je wilt aardig gevonden worden. Ik ook, wie niet? Jezelf centraal stellen is trouwens iets anders dan een egoïst. Vanuit de grond van mijn hart ben ik het dan ook nog altijd eens met een wijsheid van Jules Deelder: “De zin van het leven ben jezelf”.
Ik citeer hem ook in mijn boek maar wat is dat vaak moeilijk!
Lucht regelmatig ook je hart. Een paar tranen? Een hele waterval op z’n tijd kan helemaal geen kwaad!
Rob