Aan het begin van het nieuwe jaar 2022 blik ik – zoals bijna iedereen dat doet – terug op het afgelopen jaar. Het was voor Mon en mij een jaar van veel veranderingen. Niet zozeer door alle Corona-maatregelen, maar eerder door de vele nieuwe hulpverleners die nu bijna dagelijkse bij ons thuis zijn en helpen in de zorg voor Mon. Het waren ook de vele nieuwe hulpmiddelen die sinds begin van dit jaar in ons huis staan. Dat was wennen en vooral ook leren. Zeker voor Mon, wennen aan al die nieuwe gezichten en helpende handen en samen leren om zelf al die hulpmiddelen te gebruiken. Langzaam, in kleine stapjes, lukte dat. Noemde Mon de dynamische tillift eerder nog eine groate kloemel (een groot onding dus), deze zomer vond hij dat de uitvinder van deze sta-op-hulp een Nobelprijs verdiende. Sinds het voorjaar is er na lange tijd weer thuiszorg. En misschien wel de grootste impact was de thuishulp die 2 halve dagen per week in huis is, zodat ik van huis kan. Voor boodschappen of ontspanning. Naar een vriendin of mijn zus voor koffie of om heerlijk door het Limburg landschap te wandelen. Met name dat wandelen werd een geweldig iets. Verslavend? Misschien, maar vooral vind ik het heel leuk en inspirerend. Inclusief het na afloop met Mon de foto’s en verhalen van onderweg delen. En ook geweldig om de verhalen uitgebreider – via social media – te delen. Verhalen waarin ik vertel over mijn wandelingen, maar vooral de verbinding leg met thuis. Ik geniet van de vele warme reacties op mijn verhalen en foto’s. Dat alles stimuleerde mij vervolgens om die verhalen beter vast te houden en uitgebreider te delen. In het voorjaar hoop ik al mijn vertellingen met de mooiste foto’s van onderweg op mijn website te delen. Mocht je over mijn wandelingen van 2021 nu al willen lezen, dat kan op Facebook, Instagram en in mijn Komoot-wandelapp.