De deurbel gaat, de apotheekmeneer staat aan de deur. Ik heb mijn wandelschoenen aan en sta op het punt om te vertrekken richting Puth voor een mooie wandeling over het plateau van Doenrade. ‘Ik doe wel open’ zegt de thuishulp. Ze neemt steeds meer van me over. Of ik de zorg voor Mon goed kan loslaten? Ik wel, steeds meer. Maar voor Mon is dat ingewikkelder. Hij zoekt vooral naar vertrouwdheid in de hulp. Bij mij vindt hij die in wat en hoe ik het doe. Vaak ‘spaart’ hij dan ook zijn hulpvragen op totdat ik weer thuis ben, wil vooral ook niet lastig zijn voor de thuishulp. Maar het vertrouwen in ‘vreemde hulp’ groeit bij hem. In kleine stapjes steeds meer en beter. Mijn stappen zet ik vandaag bij de dorpen Puth en Schinnen. Over holle wegen, goed begaanbare veldwegen en o.a. een pittige klim in het Stammenderbos. Ik loop vandaag samen met een goede vriendin over het plateau van Doenrade en een flink stuk door het Geleenbeekdal. Het is prachtig hoe mooi deze voormalig afvallozingsplek van de voormalige steenkolenmijnen gesaneerd en getransformeerd is in een prachtige natuurgebied van vijvers en plassen, uitgestrekte bossen en natuurlijk een mooi meanderende Geleenbeek. Ik google en lees dat er momenteel in dit mooie natuurgebied veel zeldzame vogels wonen. Ik hoor ze vandaag vrolijk zingen, vast ook blij met de lente die zij ook in bomen, struiken en op de grond zien ontspringen. Bij het mijnspoorpad proberen we geamuseerd de vragen over het mijnverleden op de paaltjes van het te beantwoorden. Wat is poekele? En Wat is eine pungel? Gelukkig voor ons staan de antwoorden aan de achterkant op de paaltjes. We lopen verder door dit mooie deel van het Geleenbeekdal, door een prachtig glooiend landschap langs veldkruizen en stegelkes over de Krekelsberg en door de gehuchten Thull en Wolfhagen. We delen koetjes en kalfjes, maar ook dilemma’s en diepere gedachten. De uitgestrekte vergezichten doen ons regelmatig stilvallen. Zeker vandaag in een heerlijk voorjaarszonnetje is het hier schitterend mooi. In de laatste kilometers kijk je mijlen ver naar rechts en zie je Duitsland, kijk je links dan kun je de voormalige watertoren van Schimmert herkennen aan de horizon. Dan…attendeer ik mijn vriendin op een kudde (of is het roedel?) reeën die voor ons verderop liggen te zonnen in een van de vele uitgestrekte graslanden. Ze zijn te ver af voor mijn camera, gelukkig heb ik de foto’s van @Birgit, een wandelaarster die in de Komoot-app vertelt over haar vele wandelingen over dit mooie plateau van Doenrade. ‘s Avonds lees ik de komootapp een berichtje van @Birgit: Of we de reeën hebben gespot. Ik kan op mijn gemak haar berichtje beantwoorden. Want de opgespaarde hulpvragen bleven uit vandaag. De kleine stapjes die Mon steeds zet vallen misschien in het niet bij mijn 17.000 stappen van die middag, maar juist die kleine stapjes zijn giga grote mijlpalen. Voor ons allebei! Het was al bij al weer een mooie middag.
