‘Super Mon!’ Even dacht ik dat de thuiszorgmevrouw ‘Superman!’ riep, maar toch niet. Ze geeft Mon een complimentje als hij vanuit de sta-op-hulp op de douchestoel gaat zitten. Ze zegt vaker Prima!, Goed zo!, of zoals nu Super! Ik vind dat mooi. En betrapt me tegelijkertijd erop dat ik dat eigenlijk niet vaak doe. Terwijl ik weet (en voel) dat waardering altijd beter werkt dan kritiek. Ik denk erover na als ik vandaag tussen de uitgestrekte velden op het plateau van Schimmert loop. Van Oensel naar Genhout en via Aalbeek weer terug naar Schimmert. Delen van de route liep ik al eerder, maar omdat ik nu van de andere kant kom, heeft dat ook weer ander perspectief. De zon probeert zich voorzichtig tussen de wolken door te wringen. Dat wil niet echt lukken. Ook vandaag uitgestrekte weilanden, (kale) akkers, kilometers grasland en stoere boomgaarden. Veldkruizen en kapelkes sieren ook hier het Limburgs landschap. De Hubertusmolen staat fier in dat landschap. Je kunt de molen, net als de kerktorens van Genhout en Schimmert van veraf steeds opnieuw zien. Ook de watertoren van Schimmert duikt regelmatig op aan de horizon. Ik geniet van de uitgestrektheid, de wijdse blikken en de mooie glooiingen van het Limburgs land. Het is behoorlijk koud vandaag, da’s goed voelbaar in het open veld, gelukkig ben ik warm aangekleed. En de frisse, winterse kou op mijn gezicht heeft toch ook iets aangenaams. Ik ervaar ook vandaag in het buitenzijn, zo midden in de natuur, een enorm gevoel van vrijheid. Van vrijheid en ruimte. Van ruimte in mijn hoofd. Ik denk aan superman… aan Super Mon! bedoel ik. En besef dat de door de vanzelfsprekendheid tussen Mon en mij complimentjes tussen ons vaak uitblijven. Ooit leerde ik het in een workshop: Als je de ander een compliment geeft is die ander ook eerder bereid het mooie in jou te zien. Ik heb weer veel geleerd vandaag.