Zes keer moest ik eruit vannacht (gister ook al 4x en eergister 5x). Dat is 6 keer mijn man helpen uit zijn hoog-laag-bed, in de tillift, op de toiletstoel en weer terug in bed. Hij heeft opnieuw een urineweginfectie, dat is opnieuw een antibioticakuur, weer meer pijn en veel kleine beetjes plassen. Gebroken nachten dus, ik voel me dan ook niet echt fit als de thuiszorgmevrouw opgewekt binnenkomt. Maar Mon wordt er vrolijk van en zelfs wat plagerig door. Zo ken ik hem weer. Ik laat hen met z’n tweeën voor de dagelijkse verzorging, stap in de auto en rij richting Schimmert. Vandaag wandel ik over het plateau van Schimmert richting Waterval en Raar en door het Ravensbos. Zodra ik buiten de bebouwde kom ben, verdwijnt de gebrokenheid uit mijn lijf en maakt plaats voor een frisse ochtendbries en de herfstzon op mijn gezicht. Ik geniet ook vandaag van de uitgestrekte velden en de kleuren en geuren ervan. Onder de indruk van de prachtigste herfstkleuren, van adembenemende uitzichten en oorverdovende stiltes kom ik slechts een enkeling tegen. Nooit gedacht dat hier het landschap zo afwisselend kon zijn. Telkens zie is de Reusch van Schimmert wel ergens in de verte. Ook de serene rust van de kleine jodenbegraafplaats midden in de natuur maakt indruk op me. Het stukje dat ik door het Ravensbos loop is ronduit adembenemend mooi. De wandeling vandaag loop ik alleen en dat helpt me in mijn hoofd. Het brengt rust en ondanks (of dankzij) de inspanning de energie terug in mijn hoofd. Ik geniet 11 km lang. Wat is Limburg toch geweldig mooi. Lichamelijk moe, maar met een hoofd vol energie rij ik terug naar huis. Het wordt straks een middagdutje voor ons allebei denk ik.
