Mon en ik zijn beiden kind van een mijnwerker. Mijn vader werkte ruim 20 jaar ondergronds bij de Staatsmijnen Maurits. Mijn schoonvader werkte zijn hele carrière bovengronds. Als machinist. Machinist op de treins. Hij zei altijd treins ipv treinen. Hij kende het hele mijnspoortraject blindelings, hij reed er dag en nacht en bracht tonnen steenkolen, schjlamp en antraciet naar de Haven in Stein. Uitgezonderd een enkele mijnschacht, een tot skibaan omgebouwde steenberg en enkel wijken met karakteristieke mijnwerkershuizen is niet veel meer zichtbaar van hoe de mijnbouw ingreep in het Limburgse land. Ook de mijnspoorweg is gesloopt. Maar vandaag was ik op een bijzondere plek. Ik liep in een mooie herfstachtige omgeving van de Mulderplas in Schinnen. ‘S morgens om half tien midden in de natuur de reuk van bier ruiken is een aparte gewaarwording. Om de gebouwen en invloed van de Alfa brouwerij kun je niet heen. Onder de randweg door van Vaesrade naar Terschuren. 10 km van mijn thuis en nog nooit geweest. Maar schilderachtig mooi, ik zou er kunnen wonen. Het heiige weer van de afgelopen dagen is voorbij, het is een mooie herfstdag. De zon laat zich weer schitterend door de herfstgekleurde bomen zien. Kleurt ook hier en daar het water van de Geleenbeek prachtig. De pratschj in het Geleenbeekdal maakt steeds meer plaats voor vloerkleden van gekleurde bladeren. En dan loop ik opeens over een voormalig mijnspoor. Dat liep van Brunssum via Hoensbroek en Geleen naar de haven in Stein. Hoe bijzonder is dat: ik loop nu daar waar mijn schoonvader decennia geleden dagelijks reed. Dat is wel een heel bijzonder gevoel. Geraakt sta ik even stil. Na een tijdje vervolg ik mijn weg terug naar Schinnen en geniet ook hier van prachtige herfstkleuren, van de zon die speelt met licht, lucht en het water. Ik klim de trappen op van de Krekelberg en zie nog meer kleurenpracht, heuvelachtige vergezichten en onverwachte beekjes en bronnen. Als ik thuis kom vertelt Mon van de verhalen die zijn vader hem in zijn jeugd vertelde. Over de sabotage van het baantraject in WOII en hoe zijn vader toen van een rijdende trein moest springen. Dat verhaal was ik vergeten. We kijken de foto’s die ik onderweg maakte, Mon weet nog meer verhalen over de treins en zijn vader te vertellen. Vandaag ik liep alleen maar door een intens mooi familiegevoel beslist ook weer niet.
