25 maanden later

Leven in balans Geef een reactie

Na 25 maanden heb ik straks weer een #zorgvoormijzelfavondje. Kort na het ongeval van Mon plande ik deze avondjes wekelijks en ik schreef er ook regelmatig over op mijn website. Je vindt al mijn blogs hier, samen met korte stukjes over de boeken die ik las en lees. Binnenkort lees je ook hier mijn wandelvertellingen. Maar daarover later meer.

Dat het meer dan twee jaar geleden is dat ik ‘s avonds van huis ging – meestal voor een etentje met een lieve vriendin of naar het theater – dat lag niet aan lockdowns of andere coronamaatregelen. Het had vooral te maken aan de sterke achteruitgang van Mon z’n gezondheid en het bijna tegelijkertijd wegvallen van hulp van vrienden, buren en familie. Mon werd in de herfst van 2019 veel hulpbehoevender en dat vereiste professionele hulp met een boel hulpmiddelen erbij. In kleine stappen is dat alles inmiddels allemaal geregeld. De thuiszorg werd behoorlijk uitgebreid, er kwam fysiotherapie en ergotherapie. Ook de betrokkenheid van onze huisarts en zijn team werd sterk uitgebreid. Naast alle al aanwezige hulpmiddelen kwam er o.a. een robuuste rolstoel, een kantelbare douche/toiletstoel, een tillift (voor de insiders een passieve lift) en een zg sta-op-hulp. In kleine stapjes raakten we gewend aan alle hulp. We hebben nu een zorgteam van vakbekwame en gepassioneerde mensen om ons heen. Ook met de hulpmiddelen zijn we ondertussen vertrouwd geraakt. Met name met die inmiddels onmisbare sta-op-hulp doen Mon en ik het heel aardig. In het begin vond Mon het ‘eine groate kloemel’, vorige week beschreef hij de handigheid die we inmiddels samen hebben: “Degene die die sta-op-hulp heeft uitgevonden, die verdient een Nobelprijs”. 

Vanavond is de eerste avond – sinds 2 oktober 2019 – weer iemand anders in huis om Mon te helpen. Ik ga uit eten met een vriendin. Ik kijk er naar uit en vind het tegelijkertijd een beetje spannend. Bij alle dagelijkse pijn, zijn beperkingen en de medicatie-bijwerkingen die hij ervaart, is Mon deze week ook nog behoorlijk ziek van een tweede achtereenvolgende urineweginfectie. In de periode kort na zijn ongeval zegde ik dan mijn afspraak af en bleef thuis. Later, toen vrienden of familie de zorg konden over nemen, ging ik wel van huis. Mon was immers in goede handen en had het vaak gezellig met een goede vriend of zijn schoonbroer. Vandaag ga ik ook. Omdat hij opnieuw in goede, professionele handen is en ik uitkijk naar natuurlijk het heerlijke eten, waarbij ik vooral niet wil praten over pillen en pijn maar met name de verhalen van een dierbare vriendin wil horen. Ik besef nu pas hoezeer ik mijn #zorgvoormijzelfavondjes heb gemist. 

< VorigeVolgende >

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *