Ik fietste deze zomer door veel Limburgse landschappen, in Nederland en Belgie. Vaak dacht ik: hier heb ik al gewandeld of ik kom hier terug om te wandelen om de natuur en de vergezichten in alle rust in me op te nemen. Een van die landschappen waar ik dit jaar fietste is Terhills, een voormalig mijngebied vlak over onze landsgrens en dat getransformeerd is in een prachtig natuurgebied. Ik wandel daar deze morgen samen met een goede vriendin.
De herfst neemt ook hier het natuurgebied volledig in beslag, ik geniet van de gekleurde uitzichten en ook dichtbij kleuren de bermen fantastisch geel, rood en bruin. Prachtig hoe de natuur telkens verandert. Veranderingen brengen kleur in het leven bedenk ik daar ter plekke. Ook ik voel de veranderingen van het leven na het overlijden van Mon. Veel van die veranderingen geven ook kleur aan mijn leven: Ik ontmoet fijne mensen, maakte nieuwe vriendschappen en zocht oude vriendinnen weer op. Ik heb daarin prachtig gesprekken en verrassende ontmoetingen. Ik maakte (en maak) allerlei grote en kleine keuzes sinds het overlijden van Mon. Mooie vakanties en korte tripjes met vriendinnen of ging in mijn eentje weg. Regelmatig toverde het een glimlach op mijn gezicht en stroomt mijn hart vol met dankbaarheid.
Wat angstig gaan we na de eerste kilometers over de glibberige, natte hellingen van de oude steenbergen. Soms vol pratschj maar vooral glibberig glad. Behoorlijk steil ook. Het is niet te doen eigenlijk, toch durf ik dapper verder, voorzichtig zoekend naar een tak voor houvast. Trots op mijzelf kom ik boven totdat er na een dalend bospad opnieuw een glibberige steile weg voor ons opdoemt. Opnieuw gaan we allebei de uitdaging aan. Samen zoeken we houvast aan elkaar. Gelukt! En dus staan we op een prachtig uitzichtpunt en nemen de tijd. We hebben de tijd.
In de verte zien we de nieuwe pontonbrug over het water. Daar lopen we naar toe. Het is prachtig mooi bedacht ook. Erg mooi zoals de brug door het water slingert en fascinerend hoe je je er omringt voelt door alle natuur. Indrukwekkend hoe de oude steenbergen in het water weerspiegelen, alsof het water de berg een enorme spiegel voorhoudt. Ontroerend mooi en een metafoor voor wat ik voel. Hoe ik in de spiegel kijk, hoe ik keek en kijk naar mijzelf nadat mijn leven een andere wending kreeg. Waar dankbaarheid, veerkracht en leergierigheid voor mij sleutelwoorden werden, misschien altijd al waren.…
Op de terugweg hebben we mooie doorkijkjes naar de enorme plas en genieten we van eendjes, zwanen en grillige takken en bomen in het water. Ook hier zijn het prachtige wandelwegen. Later lopen we langs het Ecocentrum van de universiteit Hasselt (ook onderdeel van Terhills) waar we langs een ‘echte’ enorme spiegel gaan. Opnieuw die spiegel….’Blijvend leren’ gaat door mijn hoofd. Bij de koffie bedenk ik: Ik heb weer veel geleerd vandaag.
