Een vriendin zei: “Je bent krachtig, Marjo, zo als jij dat doet allemaal, de zorg voor Mon. Je maakt er gewoon het beste van en dat vind ik mooi.” Ik moest even nadenken over dit compliment, ik ervaar het eigenlijk niet zo. Ik bedoel dat ik er het beste van maak. Ik zie het zelf anders: ik zie de zorg van mijn man als een gegeven; als een vaststaand feit. Ik kijk meer naar hoe ik er mee om kan gaan en probeer ik te leren van deze fase van mijn leven. Wat leer ik over relaties, over mijzelf. Over invullen voor een ander, over dat ik een ander niet kan veranderen, over hoe ga ik om met teleurstellingen, over (te) snel je mening klaar hebben, over waar zit de ruimte, wat wil ik zelf enz. Van crisis kun je leren schreef Lisette Thooft in een van haar boeken. Zo kijk ik ook naar mijn/ons leven: wat leer ik uit deze situatie. Dat inspireert me ook en maakt dat ik het kan volhouden maar vooral juist dat leren geeft betekenis aan mijn leven. Zo loop ik ook steeds meer door de natuur, leren van het leven, ook het leven in de natuur. Dicht bij huis vandaag. Ik loop op een rustige zondagmorgen via Oud-Stein naar het gebied tussen Julianakanaal en de Maas. Door het Brook, een prachtig gebied – ik heb er vroeger als kind geschaatst – op weg naar Klein-Meers, via de Veldschuur, langs de Maas terug naar het Julianakanaal. De maretak is goed te zien nu. En zit daar nu een bever? Ik geniet van onverwachtse kleine stukjes natuur met overal prachtige herfstkleuren om me heen. Nieuwsgierig naar alles om me heen, wat leer ik vandaag. Ik loop over paadjes waar ik nog niet eerder was. En dat zo dicht bij huis. Fascinerend gewoon. De luchten dreigen, de zon lukt het nog niet echt vanmorgen. Maar dat geeft niet. Ik heb genoten van de zondagochtendrust, in een mooie herfstachtige omgeving.
