Onze nachten zijn nog steeds behoorlijk gebroken. ‘s Nachts wat tv kijken leidt Mon (en mij) af van alle pijn en ongemakken. We kijken van alles, van de meest idiote programma’s tot prachtige pareltjes van verhalen. Dus niet al te fit van al dat slaaptekort, besloot ik vandaag dicht bij huis te blijven. Maar wat verraste ik mijzelf vandaag. Slechts 3,5 km van thuis, met de veerpont over de Maas en ik sta in een van de mooiste natuurgebieden van (Belgisch) Limburg: Negenoord-Kerkeweerd. Eerst struin ik een stuk langs een rustig meanderende Maas. De lucht is dreigend vanmiddag. Op de foto’s ziet dat erg heftig uit, in het echt valt het reuze mee. Het blijft bij dreiging, de zon vecht zich tussen de wolken door en dat lukt uiteindelijk. De grintpaden langs de Maas zijn goed begaanbaar. Ook de route door het gras van het graasgebied van Galloway runderen en Koninkspaarden is onverwachts goed droog. De dieren staan in een grote kudde voor me op het pad. Durf ik dichterbij? Durf ik langs?….Een klein omweggetje door het hoge gras en het lukt. Indrukwekkend en nog imponerender is het wanneer ik de dieren vanuit de hoge – uit leem opgetrokken – uitkijktoren bekijk en fotografeert. De plassen en de oude Maasarm zijn goed te zien vanuit de hoogte. Overal vogels ook. Het is prachtig! Naar Stokkem voor koffie en dan verder door het veld via Meeswijk en weer terug langs de Maas. Ook hier zijn de uitzichten prachtig. Ik zie in de verte de twee mijnschachten in Eisden-Maasmechelen, de beide steenbergen van Opgrimbie denk ik. Ergens is hier – bedenk ik – het thuis van @Jeff&Christel, die me elke wandeling na afloop op een prachtig mooi gedicht trakteren in de Komoot-app. Ik kijk telkens uit naar deze mooie kunstige samenvatting van mijn toer. Wat een kadootje! Verder lopend heb ik een prachtige brede blik op mijn geboortedorp aan de overkant van de Maas. De hoge torens van het Chemelot terrein steken boven alles uit. Een onverwachts stukje moeras, lenteklokjes langs de kant, een omgevallen boom dwars over het pad dat ik loop is een uitdaging apart. En modder, veel modder. Hier en daar is het pad helemaal weggetraktord. Omdat de afrastering ontbreekt kan ik door het gras langs het pad verder richting de Maas. Opnieuw een mooi stuk langs de oevers van Mooder Maas, terug naar Hoal Euver, de veerpoint dat me terug brengt bij mijn auto. Maar niet voordat ik tijdens het wachten voor de overtocht twee hevig kwekkende ganzen ontmoet, die dichterbij komen en mij vast en zeker ook een prachtig verhaal hebben verteld.
