‘Heeft hij nog altijd zo veel pijn?’ Of ‘Gaat het al wat beter met hem?’ Ik krijg deze vragen – 13 jaar na het ongeval – nog regelmatig. Ja, hij heeft nog steeds vaak en veel pijn. En nee, het gaat niet al beter met hem. Mon heeft goede en slechte dagen. Dat is al een hele tijd zo. ‘Stabiel dus. Stabiel is goed!’, zegt de vrouw achter de toonbank wanneer ik bij het boodschappen-doen de eerlijkheid deel. Ik loop de winkel uit en denk: Inderdaad, stabiel is goed. Stabiel is hartstikke goed! Stabiel, dat is gelet op zijn gesteldheid verrekte ambitieus zelfs! Mensen streven steeds naar beter, naar meer. Het is heel menselijk om te streven naar steeds beter of naar steeds meer. Ik vraag me af of wij mensen dat streven überhaupt kunnen loslaten. Het is tijdens de rustige en vlakke wandeling van vandaag wanneer deze overdenkingen opnieuw door mijn hoofd gaan. Vanaf het centrum van Susteren loop ik langs de drukke randweg. Beschut voor verkeersgeluid en de zon, met een groene geluidswal aan de ene kant, aan mijn rechterhand grote bomen in mooie groene achtertuinen. Ik ben vroeg, het is al behoorlijk warm en zonnig. Mijn nieuwe zonnehoedje komt goed van pas. Mijn route leidt me over leuke voetpaadjes langs een mooie vijver. Er zijn al vroeg een paar vissers vandaag. Dwars door het veld loop ik naar het dorp Dieteren. Het is een oase van rust, de weggetjes door het veld en het dorp zelf ook. De akkers zijn uitgestrekt, ik zie graan, aardappelen, mais, bieten. De aardappelenbloei als een witte deken over de velden. De korenvelden kleuren afwisselend van frisgroen, grijsgroen naar prachtig geel. Indrukwekkend hoe uitgestrekt de akkers zijn hier. Een bord langs de kant vertelt over de reeën die hier leven. Ik zie ze vandaag niet, wel hun sporen door het graan. De paadjes zijn soms gemaaid, soms platgelopen maar met brandnetels omzoomd. Brandnetels, distels, fluitenkruid en berenblauw. Maar vooral brandnetels woekeren overal om me heen. In de bermen van de paden, in de greppels langs het pad, over de bodem van de bossen, kilometers brandnetels. Ik loop een mooi stuk langs de Roode Beek en over de dijk langs de Vloedgraaf. Langs bosranden loop ik terug naar Susteren maar niet voordat ik even het pad kwijt ben, voorzichtig loop ik door het ongemaaide deel van mijn route. De greppel aan mijn rechterhand is mijn kompas hier. Totdat komoot aangeeft dat ik echt wel aan de andere kant van de eenmens-hoge greppel verder moet….. Ik zoek naar een plekje zonder brandnetels voor de oversteek. Voorzichtig loop ik het talud af naar beneden….en dan moet ik weer omhoog. Hoe ga ik dit doen….? Bijna grijp ik me vast aan een brandnetelstengel. Ik probeer zonder mijn handen te gebruiken te klimmen….Gelukt! Trots op mijn conditie heb ik vast behoorlijk fier over de veldweg verder gelopen. Nog een laatste veldweg, een stukje door het dorp en dan is er heerlijke koffie en koel water op een schaduwrijk terras. Opnieuw reeg ik kilometers aaneen. Het was mijn 72e tour met de komoot-app. Streven naar meer…?
