Zachte landing

Buiten, Vriendschap Geef een reactie

‘Je schrijft mooi’, zegt een goede vriendin. Ik ontmoet haar bij de wekelijkse boodschappen. We maken een praatje. Dank je, ik doe mijn best. Ze vervolgt: ‘Hoe is het thuis?’ Ik: ‘Nou ja ik schrijf niet over alles.’ Dat snapt ze. Nee, ik schrijf zeker niet over alles. Ik wik en weeg: over de privacy van Mon of hoeveel openhartigheid ik op het www zet. Vandaag is een goede dag, die plukken we. Maar eerlijk: die goede dagen zijn de laatste tijd zeldzaam. We balanceren in een wereld van intensieve zorg, van veel en langdurige pijn, met veel nachtelijke onderbrekingen voor Mon’s toiletgangen. En wil ik wel schrijven over hoe elk klein beetje stress hem totaal van zijn stuk kan brengen? Hoe ik dan steeds opnieuw ‘wegduik’ om zijn stressbuien te ontwijken, zodat die mij niet omver kunnen werpen. ‘Want’, zegt de een van de thuiszorgdames: ‘Als jij omkiept, kiepert het hele systeem om Mon heen in elkaar.’ Het is waar wat ze zegt, maar ik wil het eigenlijk niet horen. Niet dat ik het wil ontkennen, het is eerder de verantwoordelijkheid die ik daarvan voel. Dat zou niet zo moeten zijn……Bovendien waar en wanneer zeg ik Stop! ? Wanneer is het allemaal te veel? Waar en wanneer is dat punt van het ‘omvallen voor zijn’? Ik vind dat behoorlijk ingewikkeld. Ik praat erover met een dierbare vriendin. Vandaag wandelen we samen in de bossen bij Sweikhuizen. Ik was vaker in dit prachtige wandelgebied en de coffee-to-go (met caketjes) is hier gewoon het lekkerst. We lopen langs een prachtig stuk van de Geleenbeek, eendjes staan op de grote stenen in de beek, ze zijn vast bang voor natte pootjes. Omhoog door het Danikerbos langs uitgestrekte velden richting Puth. Via het Stammenderbos, heuvels op en weer af, langs kasteel Terborgh terug via het mooie Geleenbeekdal naar Sweikhuizen. Toch nog wel veel modder vandaag, gelukkig kunnen we veel over verharde landweggetjes en paden lopen vandaag. De route wijst ons opnieuw omhoog door de Danikerbos, pas op voor de modder…..te laat! Ik struikel…en daar lig ik, languit in de pratschj! Mijn wandelvriendin schrikt, ze helpt me gelijk overeind. Gelukkig geen verwonding of pijn, alleen een bruine jas en broek nu. Voordeel van de modder is toch de zachte landing. We lopen verder. De hellingbossen zijn prachtig hier, de glooiingen van dit landschap zijn ook in de winter indrukwekkend mooi. Het is in alle jaargetijden een prachtig wandelgebied. Jacobsladders kleuren de lucht en daar is de zon. Mijn kleding droogt goed op, de coffee-to-go doet wonderen en met een oude handdoek in de auto, rijden we met een energiek en opgewekt gevoel naar huis. Het was een mooie wandeling vol met vergezichten, inzichten en mooie gesprekken. Want na vandaag weet ik het zeker: mocht ik thuis omvallen…dan weet ik dat er ook hulp is van al die begripvolle, lieve vrienden, familie, buren en zorgmensen om ons heen en dan is er vast en zeker net zo’n zachte landing.

< VorigeVolgende >

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *