Eind 2010 ontmoette ik tijdens een zakelijke bijeenkomst @aaltjevincent. Aan het einde van deze inspirerende meeting piepte de SmartPhone van Aaltje een aantal keren kort achter elkaar. “ Dat is mijn Twitter-timeline” zei Aaltje en in haar toelichting nam ze me mee in haar enthousiasme voor de Social Media en in het bijzonder Twitter. Ze vertelde over hoe ze Social Media gebruikt zowel in werk als privé. Dat ze nieuwsgieriger was naar haar tweets dan naar haar e-mails, dat ze dagelijks mooie, leuke mensen leerde kennen, hoe ze genoot van het delen met anderen en ze noemde nog veel, veel meer wat allemaal kan met Twitter. Ik werd daar ter plekke echt nieuwsgierig naar Twitter. Een Twitter-account was snel gemaakt en vervolgens zocht ik naar interessante mensen om te volgen. Beetje nerveus verstuurde ik die eerste tweet en meteen een reactie van oud-collega, een vrouw die ik al jaren niet meer gezien had. Prachtig! Ook dat kan met Twitter en het smaakte naar meer. Ik ging op zoek naar nog meer interessante mensen en onderwerpen die mij boeien.
Mijn husband is 3,5 jaar geleden door in ongeval in huis gehandicapt geraakt en sindsdien staat ook ons sociale leven op zijn kop. Ons huidige sociale leven bestaat uit korte bezoekjes van vrienden bij ons thuis en soms een enkel uurtje naar vrienden toe. Ik miste de vele, vaak intensieve contacten buiten de deur. Twitter bood uitkomst en er kwamen zo veel nieuwe mensen in mijn leven. Ik vertel op Twitter over thuis, over het handicap van mijn husband, over mijn leven en belevingen als mantelzorger. Het brengt me veel mooie, warme reacties van bekende en onbekende mensen. En door te delen leer ik van anderen. Enkele volgers ontmoette ik IRL (in real life) en er ontstond een mooie vriendschap met @corapostema. Vorig weekend logeerde ze samen met haar gehandicapte partner bij ons thuis. We leren van elkaars ervaringen en herkennen veel bij elkander. We delen meningen en praten samen over de toekomstplannen in onze nieuwe levens.
Sinds juni 2011 schrijf ik op mijn eigen blogsite. Ik schrijf over mijn ervaringen als mantelzorger, over dagelijkse dingen, over de kracht en de onmacht, over de frustraties en er-mee-leren-leven, over afspraken op het werk, maar zeker ook over de mooie ervaringen en ontmoetingen sinds het ongeval. Bijna 10.000 mensen lazen reeds mijn blogs, ik krijg veel warme reacties: complimenten, waardering, herkenning en steun, het zit er allemaal tussen.
Ik leer ook andere bloggers kennen en lees hun boeiende verhalen. Interessante thema’s of verhalen die me raken. En als ik dan de life-list van @Carla_vdBos lees, dan maak ik zelf ook zo’n lijst. Ik geniet volop van de energie die het me geeft.
Het ongeval van mijn husband zette eind 2008 ons leven op z’n kop. Opeens zijn daar andere processen in ons leven op de voorgrond: ziekenhuis en revalidatie; accepteren en verwerken dat je niet alles meer kunt zoals voorheen; verlies van sociale contacten en zijn baan, in je huwelijk zit opeens ook de relatie van zorgvrager en verzorgende en zoveel meer is anders dan voorheen. Je hebt opeens te maken met een onbekende zorg- en welzijnssector en je baant je een weg in een oerwoud van regels, procedures en loketten.
Dan is het regelmatig allemaal een beetje veel en zoek ik steun. Ik nam contact op met het Steunpunt Mantelzorg in mijn gemeente, maar het blijft onduidelijk wat ze voor me kunnen doen. En dus ging ik verder met mijn ontdekkingsreis o.a. op internet. Social Media hielp en helpt me daar enorm bij. Deze digitale contacten wezen me de weg naar de informatie die ik wilde, maar nog belangrijker: ik vind er een luisterend oor en krijg regelmatig een digitale knuffel.
Ik heb ook de nadelen van Social Media ervaren, wanneer mensen mijn tweets niet begrijpen of een eigen invulling aan geven. En vooral dat onbegrip raakt me, soms deed het zelf pijn. Zoveel pijn dat ik een tijdje niet twitterde. Niemand wil immers opnieuw geraakt worden. En toch verlangde ik weer na enige tijd naar die geweldige (emotionele) steun van voorheen. Want Twitter werd mijn eigen, persoonlijk Steunpunt Mantelzorg……
En al die digitale ontmoetingen, die houden me draaiende…..
30 juli 2012
Reacties 9
Marjo gelukkig dat de social media toch weer uitgroeit tot het samenkomen van mensen want dat schoot er nog wel eens bij in het werd allemaal erg onpersoonlijk
met jouw blog laat je zien dat dat tot het verleden behoord ga zo door
Dank je Hein, dank je voor je lieve reacties.
Ben blij dat het jou ook aanspreekt. Je weet als geen ander wat ik beschrijf.
Hoop dat je me blijft volgen.
Groet,
Marjo
Blijven bloggen en blijven twitteren Marjo! Twitter verrijkt. Als je de juiste mensen zoekt en vindt.
Ik geniet telkens weer van jouw fijne aanmoediging op mijn tweets of blogs.
Ben blij dat wij elkaar vonden!
Hallo Ragna,
Dank je voor je lieve reactie.
Jij bent een van mijn meest bijzondere digitale ontmoetingen, eentje die ik koester.
Ik geniet van jouw creativiteit en je doorzettingsvermogen.
Fijn dat je in mijn leven bent.
Groet, Marjo
Wat ik aan mijn reactie nog wilde toevoegen.. (traag kwartje)
Is dat ik door jouw tweets en blogs een kijkje kan nemen bij de mantelzorger. Zoals je weet heb ik er zelf ook een, maar dat is niet zo’n prater.
Jij maakt me meer bewust van zíjn kant, waardoor ik hem soms wat beter begrijp en soms wat meer kan geven.
Vreselijk waardevol dus!
Dank je Ragna,
Het is voor mij een bijdrage aan een mooiere wereld, jij laat me zien dat dit helpt. Dank je.
Marjo, fijn dat het social-media jouw steun geeft en dat je ervaringen kunt uitwisselen. Het onbegrip verklaar ik in eigen situaties wel eens als, sommigen zitten op een andere golflengte, deze zijn dan niet te bereiken. Voor hun een gemis. Maar jouw blog is weer super !
Dank je Sandra,
Heerlijk dat je me zo aanvoelt.
En inderdaad dan is het een andere golflengte van de ander. Dank je voor je lieve woorden.
Groet,
Marjo
De kracht van twitter (lees sociale media) en de kracht van jou Marjo zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden… En hoe! Mooi hoe jij jezelf en jouw mantelzorg in deze blog laat zien. Respect!