Mon is altijd heel precies en voorzichtig in de dingen die hij doet. Gestructureerd en met beleid gaat mijn man van zijn bed naar stoel en weer terug. Steeds de dingen in dezelfde volgorde, steeds zijn voeten goed neerzetten voor hij in de sta-op-hulp gaat staan, steeds de stoel of bed op dezelfde zithoogte. Alhoewel ik het soms wel eens overdreven vind, heb ik ook wel weer van hem hierin geleerd. Dus ging ik vanmorgen goed voorbereid op regen, natte sneeuw en kou van huis. Met nieuwe beenkappen om de modder van mijn onderbenen te weren, een vrolijkgekleurde paraplu in mijn rugzak, muts, sjaal en handschoenen met touchscreentipjes. Want uiteraard wil ik onderweg foto’s maken. Een mooie route van 11 km rondom Ulestraten en Waterval stond op het programma. Op de parkeerplaats de beenkappen omdoen is nog een heel gedoe. Na wat gehannes zit de eerste goed om mijn linkerbeen. Bij de rechter gaat bijna meteen de rits kapot! Helaas, de beenkappen gaan terug in de achterbak. Dan maar pratschj op mijn broek. Die kan straks toch in de was. Sjaal, muts en handschoenen mee en dus op weg. Dan blijkt dat de touchscreentipjes wel erg klein zijn en vooral niet op het puntje van mijn wijsvinger en duim te blijven zitten…..pfff…. Met de handschoenen in mijn jaszak loop ik verder en kan ondanks mijn koude handen gelukkig goed foto’s maken. Hier en daar is een pad een uitdaging maar goed kijkend waar ik mijn voeten kan zetten lukt het. De luchten zijn indrukwekkend, imponerend en prachtig dreigend. Zwaarbewolkt zei de weerman, zo zwaar bewolkt dat ik de vliegtuigen die opstijgen en landen vanaf het vliegveld MAA duidelijk hoor maar niet zie. Uiteindelijk valt er geen sneeuw maar slechts een 5-minuten-buitje. Wat een handige paraplu heb ik toch. De zon probeert en af en toe lukt het. Ik loop langs huize Vliek, richting Vliekerbos en Biesenberg, de kwallef (streektaal voor moestuin) van Vliek ligt er goed bij. De paden in het bos zijn prachtig gekleurd, hier en daar pittig steil, maar ik bedenk: als het hier omhoog gaat gaat het vast daarachter ergens weer naar beneden. Langzaamaan worden bomen kaler en kan er meer licht doorheen. De herfstkleuren liggen vandaag vooral aan mijn voeten. Ik loop verder langs fruitbomen en een mooie wijngaard. Hier bevind ik me op een van de oudste wijngronden van Nederland, lees ik in de routebeschrijving, vermoedelijk werd al sinds het jaar 968 wijn verbouwd op de hellingen van de Wijngaardsberg. In de verte is de Reusch van Schimmert te zien. Ook de Hubertusmolen bij Genhout is een mooi oriëntatiepunt in de verte. Ik loop via allerlei stegelkes en poortjes door drassige weilanden, over allerlei modderige voetpaadjes en veldwegen richting Waterval, de modder is ook hier af en toe een behoorlijke uitdaging maar het lukt. Hier en daar zijn de getskes (steegjes) behoorlijk smal en glibberig. Maar het lukt me zonder te glibberen of te glijden. Toch wel handig dat ik dat voorzichtigzijn van thuis meekrijg bedenk ik op menig glibberig pad. En ik besef des te meer dat dat voorzichtig zijn van Mon hem ook enorm helpt. Want was dat niet zo, dan was hij vast al honderd keer gevallen. (In die dertien jaar na zijn ongeval zijn zijn valpartijen op een hand te tellen). Ik heb weer veel geleerd vandaag.
