Vanmorgen heb ik de vastelaovenddoos oftewel de doos met carnavalsspullen van zolder gehaald. Sinds mijn echtgenoot in december 2008 in huis gevallen is, vieren we geen Carnaval meer. In ieder geval niet zoals we vroeger deden. Toen gingen we met vrienden, verkleed in een mooie, vrolijke outfit en geschminkt, langs alle kroegen en zaaltjes bij ons in het dorp. Ik begon vaker al op de vrijdag voor Carnaval in de gezellige, drukke en sjoenkelende binnenstad van Maastricht. Om vervolgens op zaterdagmiddag naar Meers, een kerkdorp vlak bij ons thuis, waar we vele opeenvolgende jaren, vaak kleumend van de kou, de bonte carnavalsoptocht zagen langstrekken en we ons na afloop verwarmden aan meerdere glazen koud bier in een van de drie rood-geel-groen-gekleurde kroegen in het kerkdorpje of naderhand met koffie en vlaai bij familie.
Op zondag trok de carnavalsoptocht in ons eigen dorp en natuurlijk willen we die altijd zien, gezellig samen met familie of vrienden. Daarna snel omkleden in een mooi carnavalskostuum. Soms in het nieuw, soms samengesteld uit allerlei carnavalsspullen van de afgelopen jaren. Om vervolgens met vrienden drie achtereenvolgende dagen in alle kroegen van het dorp in de hossende menigte op te gaan. Weken van te voren toch al flink bezig met wat draagt hij, wat draag ik, hoe past het bij elkaar, is het warm genoeg tegen de kou enz. De ene keer als clown of als rocker, als punker of als Elvis, dan weer samen als gouden bruidspaar of zoals de laatste keer (echt waar) als lieveheersbeestje.
Sinds het ongeval van mijn man, 4 jaar geleden, gaat dat niet meer. Hij raakte door de val in huis verlamd en door de intense pijn en chronische vermoeidheid, elke dag opnieuw, lukt zo de Carnaval niet meer.
Vanmorgen heb ik de doos met oude carnavalskostuums en attributen van zolder gehaald, opgeruimd en weggebracht. Ik vroeg me wel af wat ze zullen denken als ze deze kledingcontainer leegmaken. Gaat dit ook naar Polen of Hongarije?
Terwijl er een paar tranen over mijn wangen lopen, zit ik op mijn knieën voor de doos met petjes, zelfgemaakte hoeden met geverfde kerstballen, strikken en tule. Ik zie felgekleurde pruiken, een tamboerijn en eine rammelesjang. De herinneringen zijn er weer: het waren altijd fantastische en vrolijke, kleurrijke dagen. Dagen zonder de zorg en de mantelzorg van nu…. Ook oude oorbellen en nu-vind-ik-ze-lelijk armbanden en halskettingen van 20 jaar geleden had ik bewaard en bij de carnavalsspullen gelegd. Misschien kwamen ze nog wel eens van pas, moet ik vast en zeker gedacht hebben.
De eerste Carnaval na het ongeval (in 2009) verbleef mijn man nog in de revalidatiekliniek, maar hij mocht in het weekend naar huis. Dat was mooi, de route van de carnavalsoptocht uit ons dorp loopt langs ons huis. In een stoel voor het raam, jaloezieën aan de kant geschoven, met een kopje thee en klein stukje vlaai, genoten we samen van de bonte stoet die langs trok. Zo’n weekend thuis zijn, maakte zijn beperkingen voor hem nog confronterender, desondanks was het heerlijk voor ons allebei dat hij een paar uurtjes thuis kan zijn. In de revalidatiekliniek is de bank niet zo laag als thuis en het toilet is er ruimer en hoger geplaatst en nog zoveel meer is aangepast. Confronterend dus, maar heerlijk thuis.
We zijn een paar jaar verder, mijn man is blijvend gehandicapt. De pijn en chronische vermoeidheid is er nog steeds en of dat anders wordt weten we niet. Met de scootmobiel of de rolstoel langs kroegen in het dorp….dat lukt niet. We blijven thuis en dat is prima nu.
De carnavalsoptocht komt zoals elk jaar weer langs ons huis. Ik versier, net als bijna iedereen in Limburg, ons huis met allerlei rood-geel-groene-gekleurde slingers, vlaggen en ballonnen. We genieten van de lange bonte optocht met mooie praalwagens en prachtige kostuums. De nieuwste carnavalhits klinken door de straat. Tijdens de gaten-in-de-optocht haal ik voor ons beiden iets te drinken.
Dit jaar wordt toch weer een speciale: onze buurman werd uitgeroepen tot Prins Carnaval. Hun huis wordt de komende dagen mooi versierd, onze straat is straks vast helemaal rood, geel en groen versierd en de foto van het prinsenpaar hangt overal achter het raam. We schuiven ook dit jaar de jaloezieën weer aan de kant en genieten van Carnaval zoals dat nu past in ons nieuwe leven. En nu niet met een kopje thee maar met een biertje en dat is prima nu.
18 januari 2013
Reacties 12
Dat lijkt me een beetje afscheid van wat ooit zo mooi was. En toch weer op een andere manier er van genieten.Mooi!
Tja… voor mij als geboren en getogen Groninger is dit allemaal maar ‘onzin’. Snap dus niet waar je afscheid van neemt, heb het gekke gedoe van carnaval nooit gekend en nooit gemist. Gek is dat… zou dat betekenen dat hoe minder je hebt, hoe minder je hebt om afscheid van te nemen, en hoe minder je mist? Ik ben net een Sankt Galler kloostertaart aan het bakken. Zou het soms de grap van het klooster zijn? Niets hebben, ook niets missen? Of vieren ook die kloosterlingen carnaval? Je ziet… ik snap er niks van, maar geniet er toch erg van.
Veel plezier vanachter de jaloezieën….
Warme knuf voor jullie samen van zo’n Groningse 🙂
En voor ieder die nu denkt wat en hork is dat die Groningse…. ik heb nu wel mooi een uitnodiging om samen met een biertje en een petje mee te koekeloeren naar dat gekke gedoe. Om er van te leren…. 🙂
Lieve Cora, dat biertje kan ook heel goed zonder petje…. 😉
Alaaf! Voor je als Groningse denkt….wat is dat nu weer, het is DE carnavalsgroet. Ik leer het dit nog wel…. 😉
Hallo Marjo, mooi hoe je dit verwoordt en ook dit afscheid weer een positieve draai geeft met Veer hobbe de Prins in de sjtraot…
Chapeau of misschien toch wel gewoon Alaaf 🙂
Hallo Anita, gewoon Alaaf is helemaal prima! Dank je. Voor jullie ook fijne dagen in Remundj of elders.
Herkenbaar hoe dat proces dan loopt. Of het nou de carnavalskleren zijn die je opruimt, de werkboeken die de deur uit gaan of de hobbymaterialen die vervangen worden door andere die in dit nieuwe leven bruikbaar zijn.
Hoe er tóch een nieuwe draai aan je leven gegeven moet worden en gegeven wórdt.
Vooruit. Toch immer vooruit.
Knuffel! En Veel Plezier!
Mooie column. Zeer herkenbaar, zelfs voor een noorderling als ik.
Hallo mantelzorger, het wordt me pijnlijk duidelijk dat je als mantelzorger intensief of minder altijd afscheid neemt van ‘iets’. Carnaval, vakanties,hobbys.
@marjobrouns Wat een ontroerend mooie blog, Marjo, jij sterke wijze vrouw! De tranen sprongen ook in mijn ogen zo beeldend beschrijf jij je gevoelens bij die kledingcontainer.
Ik heb veel respect voor de kracht waarmee jij het negatieve in het positieve weet om te zetten.
Fijne carnavalsdagen met allen die je lief zijn.
Dus dit jaar toch een speciale carnaval met de prins in de straat voor jullie ..
Geniet samen van de optocht gr Els
sorry jullie hebben dit jaar geen Prins in de straat .
Marjo, ik voel met je mee. Wij vieren nog steeds carnaval maar na mijn herseninfarct in 2010 op een heel wat lager pitje. Balen als je niet meer mee kunt, of al na een kwartiertje weer nasr huis moet omdat het op dat moment niet meer gaat. Maar net zoals jullie hebben wij ook onze weg daarin gevonden. Maar het doet wel een beetje zeer, rare zuiderlingen zijn we toch. Ik wens jullie een goede, fijne carnaval. ALAAF