‘Het zal vast heel anders zijn nu.’ Het is het eerste wat ze zegt als ik haar tref. Ik wandel vandaag met een dierbare collega-vriendin in het Nationaal Park De Meinweg in Midden-Limburg. De wandelafspraak met haar viel in de eerste week van augustus, de week dat Mon steeds zieker werd. Ik zegde af en we maakten een nieuwe afspraak voor vandaag. We hebben elkaar lang niet gezien, ze wil alle hoe en wat horen. Hoe Mon ziek werd, het afscheid en mijn leven nu. Opnieuw geniet ik van haar kijk op de wereld, de weloverwogendheid die ik zo goed van haar ken en de keuzes die ze in haar leven maakt. Maar vandaag luistert ze vooral naar mij. Ik vertel over mijn nieuwe leven nu, over de stappen die ik zet, stappen die me verrassen, waar ik trots op ben. Over hoe verdriet in de kleinste momenten zit. Over hoe ik kort na het overlijden van Mon voorzichtig de dingen alleen ondernam, me vaak schuldig voelde over de vrijheid en het los zijn van 24/7zorg. Maar ook hoe ik de ongebondenheid steeds meer omarm en vrijheid voel bij het zelfstandig maken van mijn eigen keuzes. Onderwijl houden we oog voor de schitterende omgeving hier. Het is een mooie vlakke wandeling over onverharde bos- en zandpaden. Langs uitgestrekte heidevelden, gekleurde bosranden, geluksplekjes en schitterende vennen. We lopen een mooie loupe van ruim 11 km, het is slechts een klein deel van dit 1800 ha groot natuurgebied. Het is er rustig en stil, af en toe een paar fietsers of wandelaars die ook genieten van deze mooie, zonnige herfstdag. Halverwege pauzeren we op een prachtige rustplek, waar de zon het Elfenmeer doet schitteren. Adembenemend dit. Terwijl ik vertel over mijn ervaringen van alleen-naar-de-film of in-mijn-uppie-naar-het-theater gaat het verder over de prachtige Herkenboscherheide. Een grote heide-deken die in augustus prachtig paars kleurt. Vanaf de uitkijktoren is het uitzicht fantastisch. Het is goed te zien ook hoe sinds de enorme bos- en heidebrand van 2020 de natuur hier goed herstelt en zichzelf prachtig vernieuwd. De veerkracht van de natuur is fenomenaal, dat is hier bijzonder duidelijk. We lopen langs de Rolvennen, een mooi waterrijk gebied en dan nog een laatste stuk langs de IJzeren Rijn, een door de natuur overwoekerde (of misschien eerder omarmde) oude spoorlijn tussen Antwerpen en het Duitse Ruhrgebied. Ik vertel verder over het opruimen in en rondom het huis en hoe ik daarbij vaak verrast word, over het klussen in huis wat ik best wel spannend vind. Zij luistert, begrijpt het, herkent het ook uit haar eigen leven. Terug in de auto geniet ik na van de mooie wandeling door dit prachtige gebied, waar de natuur herstelde van die grote brand. De natuur is veerkrachtig, dat is hier duidelijk te merken. Ik herken me in die natuur. Ik herken me in die veerkracht. In het leren vanuit tegenslagen, in het groeien van een jarenlang leven met 24/7 zorg voor Mon naar een ander leven nu. Vol ontdekkingen en verrassingen. Soms met verdriet, soms vol trots. Een ander leven…? Misschien eerder een heel nieuw leven.
