‘Maedje, es ig swoan bein hou wies tig, dan ging ig op mien henj loapen…!’ (In goed Nederlands: Meisje, als ik zulke benen had als jij, dan ging ik op mijn handen lopen). Goedgemutst en in een bijna-dronken bui kon Mon dat zomaar zeggen tegen een mooie vrouw die voorbij kwam. Eerst was er dan altijd verbazing, vervolgens hilariteit en uiteindelijk altijd een mooie glimlach vanwege zijn compliment voor haar mooie benen. Hij zei het regelmatig tijdens de vele gezellige en mooie stapavonden die we vroeger vaker met vrienden hadden. Ik was het vergeten, maar die goede vrienden herinnerden me begin deze week aan deze bijna legendarische uitspraak van Mon. Ik was bij hen op bezoek, ze waren verhuisd en er ontstond een hernieuwd contact door hun hartverwarmende condoleancekaartje en onze ontmoeting bij het afscheid van Mon. Ik mis hem, ik voel het elke dag weer en meer ook. Maar ik geniet enorm wanneer mensen me over hem laten praten en dan vooral ook hun herinneringen aan Mon met mij delen. We dronken koffie en een glaasje en keken oude foto’s van onze gezamenlijke vakanties en de vele carnavalsverkleed-feestjes. Het was een geweldig, hartverwarmende avond, ik ging naar huis met afspraken voor nieuwe-samen-mooie-dingen-doen. Ik praat over deze mooie visite met een goede vriendin met wie ik vandaag wandel. We hebben een mooie route in de buurt van Schinnen en Vaesrade gepland. De ochtendzon schijnt vrolijk over het heuvels en schittert over het water van de Muldersplas. Na een paar dagen flinke regen is het droog vandaag, benieuwd hoe modderig het rondom de Muldersplas en langs de Geleenbeek is. Het is een leuke, afwisselend wandeling. Graspaadjes, verharde veldwegen, kronkelende bospaadjes, modderige weilandranden dan weer holle wegen en flinke, pittige trappenpaden. Terwijl we door de buurtschappen Thull en Kathagen lopen vertel ik over hoe fijn ik die verhalen over Mon vind. Geen verdriet voel of gemis, maar vooral liefde voel. En dank ook omdat ik zo’n groot stuk van mijn leven met hem mocht delen. Ze luistert en snapt het. ‘Verhalen houden de herinnering levend’, zegt ze. Het gaat ondertussen regelmatig omhoog en twee keer zelfs behoorlijk steil omlaag. Gelukkig staan er dan dikke bomen die ons allebei houvast bieden. De uitzichten over Vaesrade, Thull en Kathagen zijn in dit mooie zonlicht extra prachtig. Dan zomaar midden in het bos een flinke modderpoel. Waar is het pad…? Geen pad? Jawel, toch een pad, van 15 cm breed. Het wordt een uitdaging zo te zien. Gelukkig langs een afrastering zonder prikkeldraad. Ook hier weer fijne houvast. Gelukt! Na een behoorlijk stuk langs de Geleenbeek lopen we terug richting Schinnen waar we via een lang trappenpad de Krekelsberg omhoog lopen. Het uitzicht over Schinnen en Vaesrade overweldigt ons. We staan even stil bij de Vredeskapel boven op de Krekelsberg en dalen vervolgens naar beneden waar de koffie en vlaai in die heerlijke najaarszon nog op het terras kan. Een mooie wandeling, een schitterende ochtendzon, goed gezelschap met mooie overpeinzingen. En het besef hoe waardevol ik verhalen vind. En ook houvast geven. ‘Logisch, je bent een verhalenmens’, zegt ze. Het is een mooie afsluiting en samenvatting van een mooie ochtend…..en helemaal waar ook.
