Zo’n groot huis en wat een tuin! En doe je dat allemaal zelf? Dat je geen hulp neemt…! Je hebt daar recht op, wist je dat? En waarom blijven jullie in zo’n groot huis wonen? Het is toch veel praktischer om naar een mooi appartement te verhuizen en daar voor Mon alle zorg te krijgen die hij nodig heeft.” Pfff….Ik word regelmatig benaderd door mensen met zulke vragen en hun stortvloed aan meningen en adviezen. Ook deze week weer. Opnieuw leg ik het uit. Mon kan in ons huis gelijkvloers verzorgd worden en slapen ook. Plaats voor alle huidige hulpmiddelen zou in een appartement bijzonder ingewikkeld worden. Ik zie poetsen en tuinieren niet als last, maar als een prima vorm van lichaamsbeweging. Goed voor mijn lijf en (buiten in de tuin) ook voor mijn geest. Mijn persoonlijke sportschool dus. En zeker niet onbelangrijk: we hebben superburen! Die sportschool aan huis komt vandaag goed van pas. Ik wandel over de Brunssumerheide en ik word verrast door de meest pittige klimpartijen in het rulle zand. Hier wisselen de prachtigste witte zandpaden en behoorlijk pittige klimmen zich af. Verrassend is de diversiteit aan naaldbomen en loofbossen, de kilometers zandpaden bezaaid met kilo’s dennenappels en het ene indrukwekkende vergezicht na het ander. Ik kan moeilijk aangeven welke ik het mooiste vind. Misschien die over de Roode Beek, die hier op de Brunsummerheide ontspringt. Zo af en toe een huizenrij in de verte, maar ik zie vooral overweldigend en prachtig groen, uitgestrekte heide en grassen, verrassende (en pittige) heuvels en wit zand, heel veel wit zand. De heide is nog vrij groen, een enkel struikje kleurt al paars. Het zal vast nog mooier zijn hier als de heide goed in bloei staat. Ik struin over smalle bospaadjes langs weilanden en bosranden, over zandweggetjes dwars door de heide. De paden wisselen zich af, van breed, smal en soms ook onzichtbaar in het hoge gras. In het Noord-Hollandse Schoorl is er een klimduin. Mon en ik hadden daar jaren geleden voor zijn ongeval een mooie vakantie. Ik moet er aan denken nu ik hier in het witte zandheuvels op en weer naar beneden ga. Wat mij in Schoorl niet lukte, dat gaat hier nu prima. Dankzij mijn sportschool aan huis. Ook als ik even later het pad niet meer zie en over omgevallen bomen omhoog moet. Ik kom voorbij het herdenkingsmomument van Nicky Verstappen, er liggen verse bloemen. Ook dat maakt indruk op me. Een laatste stuk door het bos aan de zuidkant van de Brunssumerheide, door de oude Landgraaf, een holle weg en deel van een aardewal die in de 14e eeuw de bevolking beschermde tegen rovers van buiten en het vee binnen hield. Na heerlijke koffie met vlaai op een leuk boerderij-terras, snuffel ik nog even door de boerderijwinkel. Met een tas vol allerlei streek-lekkernijen rij ik terug naar huis, waar mijn superbuurvrouw blij verrast was met de heerlijke Limburgse Roeej Miemere Sjem. Het was opnieuw een middag vol verrassingen.
