Diep ontroerd was ik toen ik het boek Voorbij, voorbij van Clairy Polak las. Geraakt door haar verhaal, maar zeker ook geraakt door haar schrijfstijl en woordkeuzes. Ze schrijft consequent vanuit haar eigen perspectief, zoals zij de ziekte en het uiteindelijke overlijden van haar man beleefd en ervaart. Prachtig hoe ze ervoor koos haar verhaal te vertellen als het verhaal van Judith en haar liefde Leo. Het is een prachtig, krachtig verhaal vol van liefde en eerlijkheid over het ingrijpende en verwoestende van alzheimer op een liefdesrelatie. Judith oftewel Clairy stelt zich bijna dagelijks de vraag hoe, waar en voor wie ze opnieuw van betekenis kan zijn als haar lief overleden is. Want van betekenis zijn, dat geeft het leven waarde. Voorbij, voorbij het zijn mooie woorden, die voor Clairy en haar lief veel betekenis hadden. Dat dit de titel van haar boek werd is daarmee dan ook een hele logische keuze.