De post bezorgde deze week een doos heerlijke chocolaatjes. Van de gemeente, namens de wethouder en voor alle mantelzorgers in ons dorp. Het is vandaag de dag van de mantelzorg, een jaarlijkse dag waarbij Nederland stil staat bij alle mensen die voor een naaste zorgen. Maar…ik ben sinds 3 maanden geen mantelzorger meer….zal ik het doosje terugsturen? Mantelzorger…ik vind het nog steeds een raar woord…ja, ik heb 14 jaar voor Mon gezorgd. Maar mantelzorger? Ik vond mijzelf vooral zijn vrouw, zijn partner, zijn maatje. Zeker, de beperkingen van Mon hadden impact op ons leven en de laatste jaren was de zorg intensief. Maar ik heb gedurende de hele periode vooral veel geleerd, mijzelf leren kennen ook en ontdekt waar mijn kracht zit. Ja, het leven werd anders, ik kwam in een (zorg)wereld terecht die ik nog niet kende, Zocht vooral naar dat wat er wel is, wat wel kan en ontmoette zo ook bijzondere, mooie mensen. Twee van die mooie, inspirerende mensen zaten vandaag als vroeg in de auto op weg naar Limburg. We herkenden destijds bij elkaar onze levensopvattingen en verspreiden met veel bravoure en enthousiasme onze ideeën over zorgen voor een naaste. We werden vriendinnen voor het leven. Vandaag wandelen we samen, na een hele tijd elkaar niet meer te hebben gezien. Vooral nieuwsgierig naar elkaars leven nu, gespreksstof genoeg dus. Na de lunch bij mij aan de keukentafel rijden we samen gezellig, giechelend en opgewekt richting Maastricht. Onder een prachtige blauwe hemel en begeleid door een schitterend herfstzonnetje starten we vandaag op de kop van de Sint Pietersberg bij het imposante Fort Sint Pieter. Een indrukwekkend verdedigingswerk ter bescherming van de stad Maastricht, zo’n 300 jaar geleden van cruciaal belang voor de stad. Het uitzicht over Maastricht is geweldig, zeker vandaag op deze zonnige herfstdag. We wandelen boven over de Sint Pietersberg, over graspaden en kronkelende bospaadjes en genieten ondertussen van elkaars verhalen. Bijzonder inspirerend om al wandelend de groei en de ontwikkeling bij elkaar te zien en te horen. We staan stil bij de Kiekoet en hebben daar een overweldigende blik over de oehoevallei waar de oehoe, de grootste uilensoort van Europa, sinds 1997 broedt en woont. Steeds opnieuw zijn er verre vergezichten over Maastricht en het uitgestrekte heuvelland. Dit zuidelijkste stukje Nederland gelegen tussen Maastricht en België, het is haast on-Nederlands, is schitterend mooi. Over prachtige wandelpaden door klaphekjes en enkele klimmetjes gaat het verder. Bij de Zonnegrot zijn er zelfs holle wegen boven op de berg. Op het uitzichtplatform bij de Enci-groeve waait het behoorlijk, maar het uitzicht over deze kalksteengroeve is adembenemend en spectaculair tegelijkertijd. Een prachtige plek is dit eindpunt van het Pieterpad, 500 km van Groningen naar Maastricht. We maken nog een klein uitstapje naar de Lourdesgrot op Sint Pieter. Dan weer terug omhoog langs mooie graslanden, bosranden en meidoornhagen, zo lopen we terug naar het startpunt en rijden terug naar Stein. Als allebei op weg gaan voor een lange rit naar huis en ik nog wat in huis opruim, vind ik de chocolaatjes. Dag van de Mantelzorg? Het was eerder een Dag van Vriendschap. Van Vriendschap voor het leven. Volgend jaar wandelen we gedrieën in Drente of in het Groene Hart.
