Afgelopen zaterdag was ik jarig. Ik werd 65. Terwijl veel vrienden en vriendinnen om me heen deze verjaardag goed en soms uitbundig vieren, worstel ik met hoe dan. Het is mijn eerste verjaardag zonder Mon. Ook de afgelopen jaren ging mijn verjaardag meestal stilletjes voorbij. Veel te druk en te stressvol voor Mon. Dat was niet erg, het was gewoon zo. Ik hield er rekening mee. En nu: 65. Hoe dan? Zo maar zonder grote afwegingen besloot ik: Geen feest maar een zoete inval. Wie wil en kan komt langs, maar appjes en kaartjes zijn ook waardevol. Misschien toch niet zo handig, want hoeveel vlaai en drank haal ik in huis…maar goed, ik zie wel.
Nu, achteraf kijk ik terug op uiteindelijk een mooie dag, maar daarover later meer. Vandaag formuleer ik in de buitenlucht hoe ik die dag beschrijf. Ik doe dat terwijl ik samen met drie vriendinnen wandelen door een bijzonder stuk Nederland. Mijn vriendin uit de VS is over en wandelt mee over en rondom de Sint Pietersberg bij Maastricht. Het is een prachtig natuurgebied met al gelijk het imposante Fort Sint Pieter in zicht. Daar hebben we een indrukwekkend uitzicht over de stad. De markante rode toren van de Sint Jan op het Vrijthof, waar Andre Rieu deze dagen zijn muziek laat horen. Aan de linkerkant zien we Belgie, rechts van ons de Maas, het kenmerkende provinciehuis en het MUMC met daarachter de groene Limburgse heuvels.
Terwijl we omhoog klimmen over de vlakke graslanden naar de oehoevallei worden allerlei verhalen en anekdotes gedeeld. Nu in deze tijd van het jaar is de vallei prachtig groen gedecoreerd met struiken, bomen en allerlei planten. Voorbij een kudde schapen lopen we in zuidelijke richting. Rechts van ons zien we het Cannerbos, met op de voorgrond het prachtige Chateau Neercanne. Tegen de hellingen van de Cannerberg lijkt het majestueuze gebouw zich te wentelen in de zon.
Voorbij het Belgische Kanne klimmen we verder, halen herinneringen op en gaan op weg naar het Enci-bos. We dalen weer af naar de Enci-groeve, waar het uitzicht beneden in de groeve al imponeert. Onder de indruk van het magische blauwe water in de groeve, gaan we op weg naar het overhangende uitkijkpunt boven op de enorme mergelwanden van de groeve. Op de trappen langs de mergelwand lezen we over de miljoenen jaren hoe de mergel, hoe Limburg ontstond.
Druk kletsend gaan we voorbij de Zonnegrot verder langs mooie brede meidoornhagen en over smalle graspaadjes naar het buurtschap Sint Pieter en komen langs de woning van Andre Rieu. De campers voor zijn huis, waarover hij op de regionale zender vertelde, zijn er niet (meer). Het is er rustig nu.
We zijn weer terug op de weides boven op de Sint Pietersberg nog een laatste prachtig uitzicht over de stad, dan is het tijd voor koffie en vlaai en voel ik me nog steeds een beetje jarig. Deze wandelafspraak is immers zaterdag gemaakt: mijn beste vriendin maakte nader kennis met mijn vriendinnetje uit de VS.
Ik werd zaterdag verrast door 16 lieve vriendinnen en vrienden, die die zoete inval deden. Natuurlijk was het gemis aan Mon bijzonder groot die dag, ik miste zijn zachte kus en fijne, lieve verjaardagswoorden, ik miste zelf het hoog-laag-bed in de woonkamer. Maar tegelijkertijd voelt het fantastisch en overweldigend zo omringt te zijn door zo veel lieve vriendinnen. Daarbij opgeteld de appjes, kaartjes en ingezongen Lang-zal-ze-levens. Allemaal mensen die ervoor zorgden dat ik niet alleen was die dag. Ik voel me een gezegend mens.
.
