Ik dacht veel te weten over de ernst van verkrachting, maar Sohaila Abdulali weet me desondanks bijzonder te grijpen met haar boek Waar we over praten als we over verkrachting praten. Sohaila Abdulali vertelt de verhalen van overlevers (ze noemt slachtoffers van seksueel geweld bewust geen slachtoffers maar overlevers). Ze bespreekt internationaal onderzoek en is open over haar eigen ervaring met seksueel geweld. Ze onderzoekt hoe we over seksueel misbruik denken, wat we erover zeggen, wat we er níét over zeggen en wat we volgende generaties willen meegeven. Het boek is rijk aan (internationale) ervaringsverhalen: schokkend is hoe verkrachting vaak gebruikt wordt als (eer)wraak op partner of familie: dat vrouwenlevens worden verwoest, lijkt niet ter zake te doen. Ze vestigt de aandacht op het patriarchaat dat in veel samenlevingen (nog steeds) de boventoon voert en de diepgewortelde, vaak onbewuste, aanname dat mannen meer mogen dan vrouwen. We verzuimen die diepgewortelde aanname – zeker ten aanzien van verkrachtingen – te doorgronden. Sohaila maakt zichtbaar hoe essentieel dat wel is. ‘Verkrachting trekt niet alleen het licht weg uit het leven van de slachtoffers, maar ook uit elk zinnig gesprek over dit thema. Ik wil weer wat licht binnenlaten,’ schrijft Sohaila. Zonder angst en bedachtzaam geeft ze aanzet tot een gesprek dat we met elkaar moeten voeren. Daarin slaagt ze, op een indringende, maar vooral ook inspirerende manier.
