‘Is het vijf jaar? Misschien wel tien zelfs.’ Vandaag wandel ik met een oud-collega en gelijk na onze begroeting gaan we na hoe lang we elkaar niet gezien hebben. Ze geeft me een prachtig boek cadeau: ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ van Charley Mackesy vol prachtige tekeningen en mooie wijsheden. In de auto op weg naar Limbricht voelt het al snel als vanouds vertrouwd. Het lijkt helemaal niet zo lang geleden dat we elkaar zagen. Wel hebben we veel te bepraten, maar dat kan prima tijdens onze wandeling in en rondom het Limbrichterbos. Het is een prachtig zonnige herfstdag. We lopen een route over mooie fiets- en wandelpaden, over veldwegen en graspaden door het Limbrichterbos en het natuurgebied Grashoek. Al praten over onze levens gaat het langs bosranden en langs uitgestrekte weilanden. De kerktoren van de Martinuskerk in Born, de Salviuskerk in Limbricht en de Nicolaaskerk in Guttecoven, het zijn markante herkenningspunten vandaag. Een kort lawaaierig en winderig stukje langs de A2 weerhoudt ons niet om onze ervaringen uitgebreid te delen. Ik vertel over Mon, over mijn leven nu zonder hem en over de afgelopen 14 jaar zorg. Hoe Mon en ik de hulp om ons heen hadden georganiseerd, we staan er uitgebreid bij stil. Ik geniet van haar als ze vertelt hoe haar leven nu na haar pensionering vol activiteiten en creativiteit zit. Opnieuw herken ik haar positiviteit, haar levenslust en haar zorgvuldige overwegingen. In het Limbrichterbos lopen we over kronkelende bospaadjes langs ‘De Rollen’, een grote visvijver midden in het bos. De bomen beginnen te kleuren en steeds meer herfst ligt voor onze voeten. Onderwijl wisselen we levenservaringen en levenslessen uit, hoe verschillend die zijn maar tegelijkertijd herkennen we veel van en bij elkaar. Kasteel Grashoek schittert in de zon en via een smal avontuurlijk paadje door het natuurgebied bij dit kasteel vervolgen we onze weg naar Guttecoven. Prachtig hoe de zon tussen de bomen door schijnt en poelen en beekjes doet schitteren. Via vlonderbruggetjes in het bos, rustige weggetjes langs akkers, langs mooie meidoornhagen en gekleurde bermen, het is prachtig allemaal. Onze gesprekken gaan ook over onze levenslessen. Hoe lastig hulp vragen kan zijn. Totdat iemand tegen haar zei: ‘Bekijk het eens van de andere kant. Dan zie je mensen die je graag willen helpen, die je een plezier doet met je hulpvragen.’ Het zijn mooie, waardevolle gesprekken vandaag, het is een waardevolle middag. Op de terugweg lopen we langs een ‘vergeten’ spoorlijn en komen we uit bij de prachtige kasteelgracht van Kasteel Limbricht waar we op het zonnige terras genieten van koffie en vlaai, van de drukte en gezelligheid op de prachtige binnenplaats van de 17e eeuwse voorburcht horend bij het kasteel. Thuis lees ik in het boek dat ze me gaf: “Om hulp vragen betekent niet dat je opgeeft zei het paard. Het betekent juist dat je weigert op te geven.” Op de volgende pagina lees ik: ‘Wat is het moedigste dat je ooit heb gezegd? vroeg de jongen. Help zei het paard.’ Het was inderdaad een bijzonder waardevolle middag.