Na afloop van een heerlijke wandeling door Midden-Limburg zit ik heerlijk te genieten van een drankje op een gezellig terras. Ik heb alle tijd. Maar het is nog steeds raar dit. Dat ik hier gewoon kan zitten en alle tijd heb om rustig mijn drankje te doen. Omdat het kan.
Het is heerlijk zonnig vandaag, de wandeling door de velden en bossen bij Roggel was prachtig afwisselend. Samen met een vriendin ging het langs bosranden en over brede veldwegen. We lopen lange stukken langs de Roggelse beek, ons kronkelende pad lijkt net als de beek te meanderen door het landschap.
Door de bossen van Asbroekerheide en Kirkelsberg waar het heerlijk schaduwrijk en windstil is. Bij kleine buurtschappen als Strubben is het mooi genieten van de uitgestrektheid van akkers, weilanden en kilometerslange rijen appelbomen. De bloesem heeft plaats gemaakt voor piepkleine appeltjes die goed beschermd worden door de enorme fijnmazige hagelschermen.
Je denkt dat er hier in dit deel van Limburg geen heuvels zijn, toch wel. De zandheuvel bij Kirkelsberg is behoorlijk pittig. Even zoeken waar we goed door het rulle zand omhoog kunnen. Via mooie heuvelachtige bospaden gaat het ook hier op en weer naar beneden. Maar de echte uitdaging zat in pasgemaaide veldpaadjes waar het maaisel is blijven liggen. Lopen over die dikke laag maaisel valt nog niet mee. Ik moest daarbij denken aan de indrukwekkende woorden van Joseph Oubelkas.
Ik was een paar weken geleden bij een lezing van hem (als je ooit de kans krijgt…doen!). Joseph sprak over zijn leven in een Marokkaanse cel en daarna. Bijzonder inspirerend sprak hij o.a. over ‘je eigen houding kiezen’. Hij raakt me bijzonder met zijn filosofie ‘kijken wat wel kan’. Focus op wat wel kan, was dit niet juist wat ik deed tijdens de 14 jaar 14/7 zorg…? Hield me juist dit overeind en maakte het deze 14 jaren van mijn leven met Mon niet juist speciaal, leerzaam, draagbaar, creatief en liefdevol?
Boeren zijn in hun akkers druk in de weer met ronddraaiende waterkanonnen. Het vereist een goede timing om de krachtige waterstraal die ook ons pad bewatert te mijden. Het is weliswaar een zonnige dag, maar zoveel water is meer dan een aangename verkoeling. Keren we om? Het is immers een flinke straal…. of zoeken we wat ook kan. Dus trekken we een sprintje wanneer de waterstraal de andere kant van de akker beregent. Gelukt, we houden het droog.
Het is een mooi stuk Limburg hier in dit deel van het Leudal. In de uitgestrektheid van het landschap hier, in de zon van vandaag, is het heerlijk wandelen. Roggel is een rustig dorp waar moderne en opgeknapte huizen gecombineerd zijn met prachtige historie van kerken, kapelkes in een groene omgeving.
Terug langs de kerk in Roggel, nog een laatste stukje langs de Roggelse Beek en dan zijn we terug bij ons startpunt.
Daar dus in alle rust een heerlijk koel drankje op een zonnig terras en diep beseffend hoe ook ik keek en kijk naar wat wel kan, zien wat er wel is. Niet blijven hangen in wat niet meer lukt of wat niet meer is. Tuurlijk mis ik Mon, hij komt immers nooit meer terug. Maar de focus op wat er wel is, het was in die 14 jaar een rode draad in mijn leven. En is het nu nog steeds.
